ලෙයින් කඳුලින් උපන් භීෂණයේ කවි

 

88-89 කියන්නෙ ධවල භීෂණය රජකළ යුගයක්. අපේ ජීවිත කාලෙටම මිනිස් ජීවිත වලට වටිනාකම් අහිමි වූ මෙවැනි යුගයක් තවත් තිබුණේ නැහැ.

අතුරුදහන් වීම්, පැහැරගෙන යෑම්, ගංගා ඇල දොළෙහි පාවෙන තරුණ මළ සිරුරු, නිළ මෙන්ම නොනිළ වධ කඳවුරු වල අමානුෂික වධ බන්ධන, මහමග අද්දර ටයර් සෑයවල්.

කොටින්ම තරුණයෙකු, තරුණියක ලෙස දිවි ගෙවන සිය දරුවන් කොයි මොහොතේ ඝ්‍රා, ප්‍රා, කහ බළල්ලු, කළු බළල්ලු යනාදී විවිධ නම් වලින් මතු වූ ආරක්ෂක  අංශ වලට අයත් වගේම දේශපාලුවන් පෞද්ගලිකව පවත්වා ගෙන ගිය කල්ලි-කණ්ඩායම් මහ රෑ ගෙට වැදී හෝ මහමග දෙනෝදාහක් ඉදිරිපිටදී පැහැරගෙන යාදෝයි බියෙන් සැකෙන් දෙමාපියන්ට ජීවත් වෙන්නට සිදුවූ යුගයක්.

කැෆටේරියා ගොඩනැගිලි වල තරුණ වධබන්ධන මෙන්ම සංහාර සිදුකළ මේ මිනීමරු දේශපාලු දත්දොස්තරලා වගේම ඊට උඩගෙඩි දෙමින් ඇස් කන් පියාගෙන ඇහෙන දකින මානයේ ලන්දට වෙලා බටකොළ කමින් උන්න රට කරවන උන් දකිද්දි තාමත් ඇඟ හිරිවැටෙනවා විතරක් නොවෙයි මේවා අමතක කොට උන් එක්ක සහවාසයේ යෙදෙන බොරු විප්ලවධාරීන් දැක්කම  ඇ‍‍ඟ මාළු නටනවා.

මේ යුගයේ තම වේදනා ලෙයින් හා කඳුලින් සටහන් කළ නිර්මාණශීලීන්, කඳවුරු බිත්තිවල මෙන්ම අතින් ලියා සංසරණය කළ ලියවිලි වලත් ගල් අච්චුවේ මුද්‍රණය කොට රහසිගතව බෙදාහැරි සඟරාවලත් තම වේදනාවන් සටහන් කළා.

මේ එවන් උපුටන කීපයක්. 

තමන් ළඟ හෝ මතකයේ සුරක්ෂිතව ඇති මෙවන් භීෂණ යුගයේ කවි සටහන් කරන්නැයි විවෘත ආරාධනයක් කරන්නට කැමැතියි.

 

--------------------------------------------------------------------------------

වදුලු අතරින් කොවුල් ගී නද ගලාවිත් ඔබ ගැන කියයි

එහඬ ඇසිලා රතට එරබදු මල් පිපී ආසිරි පතයි

තුරුලතා මල් වලින් ගැවසී වීර සැමරුම් කුළුණු නිමවයි

මෙසේ බක්මහ පුබුදුවන්නේ විරුවනේ නුඹලා නිසයි.

------------------------------------------------------------------------------

බොහෝ කුළුපග ඉරේ සිනහව රැළි ගසාගෙන

ඈත දොඩමළු ගස් මුදුන් මත ඇද වැටෙයි.....

ක්ලාන්තව පරමල් වැටී

ප්‍රත්‍යන්තයේ සංග්‍රාම බිම් මතක-නිසලවෙයි....

දෙවුන්දර සිට බලමි මම් දුර

ඈත තම්මැන්නා ළවැලි දෙස

දෙපෙති ඉති අතු රිකිලි ගොබදා

මහා පොළොවේ ළය මඬල මත

බලන් අර අර කඳුළු පැළවෙත...

උතුරු සුළඟට මිතුරු වී එන

අහා..! මේ දුක අපට පුරුදුය..

ඉදින් නෑයිනි...

උරමඬල මත තබා ගෙනැවිද

නුඹේ දුක්බර තබව මේ බිම

ලැගුම් දෙන්නට මෙයිම දුක් මත

අපේ හදවත් බොහෝ විවරය...

---------------------------------------------------------------------

මිනිසත්භාවයේ මහා ජල ධාරාව

ගෙනෙල්ලා ඉක්මනින් ගෙනෙල්ලා !

එක්සත්භාවයේ මහා යකුළු

සැවොම එක් වෙයල්ලා !

රළු ගලේ නිල බලා-එල බලා

පහර හෙලපල්ලා !

වහා එක් වෙයල්ලා !!

මෙකුළු බිඳපල්ලා.......!!!

-------------------------------------------------------------------------

නොපිරුණු පාරමිතාව

ප්‍රේමය රතු ලෙයින් ගෙන

ලෙහි හොවා වීර්යය

විදුලි වැටි දෙපස නැතිවත්

අන්ධකාරය විනිවිද

ඈත්න් සඳ ඇබින්දක් දැක.....

සිනා සිසී

දෝතින් හිස් රන්තැටි ගෙන

කණාමැදිරියෙකුවත් නොලැබ

ඇඟ හැපෙන නිරුවත් කළුවර

තල්ලු කරගෙන හනික

දිව ආමි කිරි පැණියෙන් පුරවාගන්නට

වෙසතුරු දන් පිරුම සේ

සඳමඬල දියාරුව

අමෘතය කර කිරි බිංදු

එකින් එක පුදන විට

ඉතිරෙන රුධිරය

කිරි වී හදවතේ

පින්නෙන් සීතල වුවද

ඇඟ රස්නෙන් උණුහුම් කර

බැත් සිතින් දළදාව සේ

සුරැක ගත් කිරි පැනිය

තවම නොපිරුණු

ඒ අලු‍ගෝසු මොහොත

මූකලානයට දුවන

සුළි සුළඟ

රන්තැටිය මිරිකගෙන

තලුමරා ලෙවකමින

රැගෙන ගිය

ඉනික්බිති

හදවත වීය පැටලී

ටයර් සෑයක් අසළ

කමිබි වැටක...

-------------------------------------------------------------------

මගේ පුතා හෙට එනවලු!

වැරදීමකින්වත්
ඇවිදිනව හෙම නෙවෙයි උඹ
ඉපදුණු ගමන් නම්
කෙහෙම්මලක් උඩින්වත්

මේ කාලෙ හරිම පුදුමයි
බුදු බණත් හරිම ලාභයි
සේනාවෙ කට්ටිය
උඹව උදුරං යයි

වැරදීමකින්වත්
කතා කරනව හෙම නෙවෙයි උඹ
ඉපදුණු ගමන් නම්
මොනවා හිතට ආවත්

මේ කාලෙ හරිම පුදුමයි
වචනත් හරිම ලාභයි
හිටපු රජෙකුට වුණත්
උඹව ඕනෑ වෙයි

වැරදීමකින්වත්
ඉපදෙනව නෙවෙයි උඹ
හෙට දවාලේ මිස
රාත්තිරියක නම්

මේ කාලෙ හරිම පුදුමයි
තරුත් සැක නොකර බෑමයි
ගව ලෙනක හැඩ නිසා වාට්ටුව
උඹ අපිට නැති වෙයි

කිසිම සද්දක් නැතිවම
උඹ හෙමිහිට වරෙන්
ඇවිත් ටික දවසක්
නාඬා වුණත් හිටපන්

මල් උඩ ඇවිදින්න
ලොකුකම් ගැන කියවන්න
තරු පිපෙන රෑ මැද
එළු බැටළු රෑන් එක්ක යන්න
පස්සෙ හෙමිහිට බැරියැ?

-------------------------------------------------------------------

මරණය අභිමුව

ඉතින් මම සමුගනිමි

සදාදර සෝවුරනි

සෙනෙහෙබර මෑණියෙනි

අදරැති පියාණෙනි

විප්ලවේ නාමයෙන්

මම ඔබෙන් සමුගනිමි

ගිරි ශිඛර තැනිතලා

පණ ගැහෙන තුරුලතා

ගී සිංදු කොඳුරනා

නොනැවතී ගලා යන

ඇල, දොළ සොයුරනි

මං උඹට ආදරෙයි

ඉතින් යළි කිසි දිනෙක

උඹලාට ප්‍රේම කොට

උඹලා රකින්නට

මතු දිනෙක ගොඩනැගෙන

අපේ ලොව දකින්නට

මට නොහැක අදින් පසු

තව සුළු මොහොතකින්

කුරිරු ගිනි උණ්ඩයක්

මගේ හද නවතාවි

කුරිරු දඩ බල්ලන්ට

පාවා දෙමින් ඔබ සැම

ලැබිය හැකි ජීවිතය

පිළිකුල් කරමි මම

ඉතින් මරණය වරෙන් මා වෙත

මම උඹව පිළිගනිමි.....

--------------------------------------------------------------------------------

මිනිසුනේ ඇයි නිහඬ....

කුණාටුවකට කලින් සාගරය වගේම

මේ නිහැඬියාව හරි බියකරුය....

දොරින්-දොර, ගමින් ගම ඇවිදගෙන

දූපුතුන් සොයන

දේශයේ සුවහසක් මව්වරුන් දුටුවාද...

මිනිසුනේ.....

දැන් ඉතින් නැගිටින්න

ඔවුන්ගේ ඇඬුම්බර කටහඬට කන්දෙන්න

“අපේ දරුවන් කොහිද....?”

අපේ දරුවන් සොයා අප වහා යා යුතුය...

මේ පාළු දේශයට ජීවිතය ගෙන එන්න

අපේ අත්වලින් අල්ලා ගන්න

අපේ දරුවන් සොයාගෙන එන්න

මිනිසුනේ අප සමග පැමිනෙන්න....

--------------------------------------------------------------------------------

ජීවිතය කියන්නේ

මරණයේ මාවතයි

නිදහසයි කියන්නේ

මාවතේ ගීතයයි

-----------------------------------------------------------------------------------

ජීවත්වන්නවුන්ගේ නිදහස වෙනුවෙන් මරණයේ මාවත තෝරාගත් අපේ කාලයේ පරපුරකගේ වේදනාබර කවි තව කොතෙක් ඇද්ද...?

 කෙටිකතා එක්ක කවි   කියවන්න. මෙතැනට යන්න