නාවික හමුදා ජීවිතයේ රසමුසු අත්දැකීම් අඩංගු
එඩිතර නෞකාවේ මාසයක පමණ මුහුදු පුහුණුවෙන් පසු නාවික හා සමුද්‍රයීය විද්‍යා පීඨයේ දෙවෙනි හා අවසන් අදියර පුහුණුව සඳහා නැව් වල හා විවිධ ආයතන වල සිටි අප සියලු දෙනාවම නැවත ත්‍රිකුණාමලයට කැඳවනු ලැබුවා.
සැපයුම් අංශයේ පුහුණු වන නිලධාරීන් යාපනයේ “එළාර” කඳවුර හා ත්‍රිකුණාමලයේ නාවික කඳවුර වෙත අනුයුක්ත කොට තිබූ අතර විධායක හා ඉංජිනේරු අංශවල පුහුණු වන නිලධාරීන් අනුයුක්ත කොට තිබුණේ නෞකා හා ප්‍රහාරක යාත්‍රා වෙතයි.
මා ඊට හේතුව ලෙස දකින්නේ අප ක්‍රමක්‍රමයෙන් නාවික හමුදා ජීවිතයට හුරු වෙමින් සිටීමයි. ඒ අනුව උසස් නිලධාරීන් ඉදිරියේ හැසිරිය යුතු ආකාරයත්, ඔවුන් හා ගනුදෙනු කළ යුතු ආකාරයත් අප ගෙවී ගිය කාලයේ ඔවුන් සමඟම හැල හැප්පිමෙන් අවබෝධ කොට ගෙන තිබුණා.
එසේම නෞකා හා ආයතන වලට අනුයුක්තව සිටීම නිසා නාවික හමුදාවේ නිලධාරීන් විශාල ප්‍රමාණයක් අපට මුණ ගැසී තිබුණා.
විද්‍යා පීඨයේ ගුරුවරුන්ගේ භූමිකාව රඟන නිලධාරීන් හා පුහුණුව ලබන නිලධාරීන් අතර වූ දුරස්ථභාවයට හාත්පසින්ම වෙනස් සමීප සබැඳියාවක්, විශේෂයෙන් නෞකා හා ප්‍රහාරක යාත්‍රා වල පුහුණුව ලබද්දී ඒවායේ නිලධාරීන් හා පුහුණු වන නිලධාරීන් අතර ඇති වුණේ නිරායාසයෙන්.
ආවේක්ෂණ කලාපයේ නෞකාවක හෝ ප්‍රහාරක යාත්‍රාවක එක දිගට දිවා රෑ දින ගණන්, සති ගණන් රැඳෙනවා යනු ජීවිතයත්, මරණයත් අතර දෝලනය වන කාලයක්, මරණ බිය කා හටත් පොදුයි. එය උසස් නිලධාරියෙකුද, පුහුණු වන නිලධාරියෙකුද කියා වෙනසක් නැති හැඟීමක්.
කොයි මොහොතේ මුහුදු කොටි ප්‍රහාරයක් ඇති වේද? කොයි මොහොතේ “floating bomb” වල නැව වැදී පුපුරා යාවිද යනාදී ලෙස අවිනිශ්චිත ගමනක තමයි යෙදෙන්න සිදුවී තිබුණේ. ඒ වන විට කුඩා බෝට්ටුවක් දෙකක් මුහුදු කොටි ප්‍රහාර වලින් දියබත් වී තිබුණා.
කෙසේ වුවත් විසිර යාමේ පෙළපාළිය දවසේ අධිකාරිලත් නිලධාරීන් ලෙස නාවික හමුදා සේවයට එක් වන තුරු ඉහළ නිලධාරීන් අපව අතේ දුරින් තබා ගැනීමට උත්සාහ කළේ පැවති සම්ප්‍රදාය අනුව බව මගේ විශ්වාසයයි.
අප සමඟ විසිර යාමට නියමිත තවත් කණ්ඩායම් දෙකක් සිටියා. එකක් කැඩෙට් බඳවා ගැනීම් යටතේ නාවික හමුදාවට එක් වී “midshipmen” ලෙස පුහුණුවෙමින් සිටි පිරිසයි. මෑත යුගයේ නාවික හමුදාපති ධූර දැරූ රියර් අද්මිරාල්වරුන් වන රණසිංහ හා සින්නයියා සිටියේ ඒ කණ්ඩායමේ. දැනට නාවික හමුදාපති ධූරයේ කටයුතු කරන රියර් අද්මිරාල් නිශාන්ත උළුගේතැන්න අපට පසුව විසිර යන කණ්ඩායමට අයත් වුණා.
සෙස්ස පස්සට…
