"නොකී කතා", "කී නොකී කතා", "එකී මෙකී නොකී කතා" නමින් ලියූ කතා පෙළේ ඊළඟ සීසන් එක "නොකී අතුරු කතා" නමින් ලියන්න හිතුවා.
මේ සිද්ධිය වෙද්දි මගේ වයස අවුරුදු 12 ක් 13 ක් විතර ඇති. ඒ දවස්වල අපි පදිංචි නිවසේ පළල පොඩ්ඩක් වැඩි කරන්න අත්තිවාරම් කෑල්ලක් දාලා තිබුණේ.
මේ අත්තිවාරමේ කොනක හූනියමක් වළ දා තිබිලා අම්මා හොයා ගත්තා. ඒක මිනි ඔළුවක් හා තව අකුරු හා ලකුණු කෙටූ තඹ තහඩු කෑල්ලක්. මේක එක්කෝ විහිළුවට කළ දෙයක්. නැතිනං සිරාවටම පවුල හැඳිගෑවිලා යන්න කරපු හූනියමක් බව වැඩිහිටියන් තීරණය කළා.
තාත්තා හූනියම්, මන්ත්‍ර ගුරුකම්, සාස්තර ගැන විශ්වාස නොකළත් අම්මා විශ්වාස නොකළේම නෑ. ඒ හංදා අම්මා මේ ගැන අවබෝධයක් තියෙනවා කියලා හිතන අයගෙන් උපදෙස් පැතුවා.
විවිධ උපදෙස් ලැබුණා. හූනියම කපන්න, කරපු එකා පෙන්නුම් කරගන්න සාස්තරකාරයෙක් හමු වෙන්න, අංජනමක් යවන්න, හූනියම බල විරහිත කරන්න ආරක්ෂාවක් කරන්න යනාදී වශයෙන්.
මේ සඳහා සුදුසු කට්ටඬි ඉන්න තැන්, සාස්තරකාරයෝ ඉන්න තැන්. කපුවො ඉන්න තැන් ගැනත් ඔවුන් අම්මා දැනුම්වත් කළා.
අවසානයේ හැඳල ප්‍රදේශයේ ඉන්න සාත්තරකාරයෙක් මුණ ගැහී අපල දෝෂ ගැන විමසන්න තාත්තා එකඟ වුණේ අම්මගේ පෙරැත්තය ඉහවහා ගිය කන්දොස්කිරියාව හංදාමයි.
දවසක් පාන්දරින් අපි කොළඹ බස් එකකින් වත්තලට ගොස්, හෝටලයකින් උදේට කෑම කාලා(ඒක හොඳටමතකයි. පාන් එක්ක පරිප්පු හොදි. -ඒ කාලෙ හෝටලේකින් කන්නේ කලාතුරකින් ගමනක් ගියොත් තමයි.), හැඳල බස් එකකින් ගිහිං මග සලකුණු අනුව සෑහෙන දුරක් පයින් ගිහිං උදෙන්ම සාස්තර කියන තැනට ළඟා වුණා.
පෝලිමක් තිබුණා. මිනිස්සු තැන් තැන්වල ඇනබාගෙන උන්නා. යන්න කලිං තාත්තා මෙහෙම උපදෙස් දුන්නා.
කවුරු විස්තර ඇහුවත් කිසිම දෙයක් කියන්නෙ නෑ. ආවෙ කොහෙන්ද, ආව කාරණාව මොකක්ද , කරන රස්සාව ගැන, පවුලේ විස්තර මොනවත් කියන්නෙ නෑ. කිව්වත් බොරු තමයි කියන්නේ.
කිව්වත් වගේ සාස්තර අහන්න ආපු කෙනෙක් අපට ළං වුණා. වංහුං අහන්න ගත්තා. ම්හ්...අම්මවත්, තාත්තවත් උත්තර නෑ. ඕනෑවට එපාවට බොරු හලනවා.
"මහත්තුරු ඈතක වගේ..'
"ඔව්..ගොඩක් ඈත.."
"කොයි පළාතෙද ආයිබං"
"කුලියාපිටියෙනුත් එහා.."
"එහෙනං ඈත. හෙට්ටිපොළ පැත්තෙද?"
"ඊටත් එහා.."
නාත්තන්ඩියේ ඉඳං අපිට එන්න ගතවුණේ පැය දෙකක් විතර. ඒත් තාත්තා කිව්වේ පාන්දර 4 ඉඳං ආවා කියලා.
"මොකක්ද කාරණාව..මළගිය පරාණකාර දෝෂයක්ද..කවුරු හරි අතුරුදන් වෙලාද.."
"ඒවා කපු මහත්තය කියයිනෙ..දිවැසින් කියනවලු නේද?"
"ඔව්..ඔව්..ටක්කෙට කියනවා.."
"දරුමල්ලො මෙච්චරයි වෙන්ටෑ..."
"නෑ පුංචි දුව තියල ආවේ.."
අපට නංගිලා නෑ. තාත්තා කෙබර අතාරින බව පුංචි මටත් තේරුණා. විස්තර අහගත්තු කෙනා නොපෙනී ගියා.
"ඕං..රීං...කට්ටූ..
ඔය හෙට්ටිපොළ පැත්තෙන් ආව දරුපවුල ආවනං"
පැය දෙකකට විතර පස්සෙ අපේ වාරය ආවා.
ඒත් තාත්තා ඇතුළට ගියේ නෑ. මොකෝ අපි හෙට්ටිපොළ පැත්තෙ නොවෙයිනෙ.
ආයෙම කපු තැන කතා කළාම විස්තර අහ ගත්තු කෙනා ඇවිත් අන්න ඔයගොල්ලන්ට කතා කරනවා. ඇයි ඇතුළට යන්නැත්තෙ ඇහුවා.
තාත්තයි, අම්මයි අපිවත් අරං ඇතුළට ගියා. ආවතේවකාරයෙක් තාත්තට සපත්තු ගලවලා යන්න කිව්වා.
"කතා කරාම එක පාර එන්න බැරිද?"
"අපි හෙට්ටිපොළ නොවෙයි නිසා ආවෙ නෑ." තාත්තා ඔලොක්කුවට වගේ කිව්වා.
"පුංචි දුව ගෙදර තියල නේද ආවෙ"
"දුවෙක් නෑ...මෙච්චරයි ඉන්නෙ.."
කපු තැන අවුල් වුණා. මිනිහ දැනගන්න ඇති මූ නං ගල් ඉබ්බෙක්. අරූට කියල තියෙන්නෙ බොරු කියලා.
මිනිහ තාත්තගෙ කටින් ගන්න ප්‍රශ්න ඇහුවා. තාත්තා කිව්වේ ඒක දැනගන්න තමයි ආවේ කියලා.
කපුවා මායං වුණා. දෙයියන්ට කිව්වා. පරල වෙවී ප්‍රශ්න ඇහුවා.
හැමේකටම තාත්තා කිව්වේ ඒක දැනගන්න තමයි ආවේ කියලා.
"තමුං හරක් මස් කනවද"
තාත්තා ඔව් කිව්වා.
"ගෙරිමස් කන එකා පලයාං...." කපුවා සාත්තර නොකියන්න කොනක් අල්ලගත්තා.
කපුවා කෑගහපු සද්දෙට අපි උඩ ගිහිං බිම වැටුණා.
"ගෙරිමස් කන එකා පලයාං...."
මූ හොරෙක් කිව්ව තාත්තා අපිවත් ඇදගෙන එළියට ආවේ අම්මටත් දෙස් තියමින්.
"මං කිව්වනෙ. මුං හොරු කියලා.."
ඊළඟට තාත්තා තවත් පරල වුණා. තාත්තගේ සපත්තු ජෝඩුව උස්සලා.
"කපුව බොරු කරනව මදිවට මෙතන ඉන්න උං දාගෙන ආව සපත්තුත් හොරකම් කරනවා..මේව හොර ගුහා.."
එහෙම කෑගහලා තාත්තා අපිත් එක්ක ආපහු එන්න පිටත් වුණා.
"හරක් මස් කාලා එන්න හොඳ නෑ..කිලි වදිනවා.. කපු මහත්තයට තරහ ගියේ ඒකනේ. නැත්තං මෙතන සාස්තරේ ටක්කෙට කියනවා.." පෝලිමේ හිටි කෙනෙක් අනෙක් අයට කිව්වා.
පොඩ්ඩක් නොසන්සුන් වෙලා තිබුණ පෝලිමේ උන්නු අය ආයෙම සාමකාමීව සාත්තර අහන්න යොමු වුණා.
අම්මට බැණ බැණ තාත්තා ගෙදර ගියා. ගෙදර ගිය මං අර හූනියන් තහඩුව අරං ගලක තියලා තව ගලකින් තලලා හූනියම කැපූ බව ප්‍රකාශයට පත් කළා.
