සම්මාන හා අවමාන-2 නොහොත් ඝාතකයින් අතින් සම්මාන

සම්මාන හා අවමාන ගැන තවදුරටත් කියන්න හිතුවෙ පහුගිය බ්ලොග් එක අවසන් කළේ මෙහෙම නිසයි.

මම නං සම්මාන උත්සව වලට යන්නෙ කලාතුරකින්. ගොඩක් වෙලාවට හිතෛෂීන්ගෙ ඉල්ලීම් ඉවත දාන්න බැරි වුණාම.

හැබැයි මට සම්මානයක් තිබුණොත් දේශපාලකයො වගේ අනාථ වෙච්චි උන්ගෙන් සම්මාන ගන්නෙ නං නෑ..

එකම වතාවයි එහෙම අරං තියෙන්නෙ. බොහොම කාලෙකට ඉස්සර.

ඒ කතාවයි, තවත් සම්මාන-අවමාන කතායි මී ළඟ "නොකී කතාව" ට පාදක වෙනව.

 මුලින්ම මට සාහිත්‍ය කටයුතු වලට සම්මාන කීපයක්ම ලැබුණෙ ඉස්කෝලෙන් එළියට ඇවිත් කැම්පස් යනකල් තිබුණ අවුරුදු 1 1/2 ක විතර ගන්ධබ්බ කාලෙදි.

කවි, කෙටිකතා ලියන උණ ඇවිත් එක දෙක පත්තරවල පළවෙන්න ගත්තම තරඟ වලටත් තැපැල් කළා. සම්මාන උත්සව වලට ආරාධනා කළාට ඒ කාලෙ කියල වෙනසක් නෑ ... ගියෙ නෑ. එහෙම වුණාම පස්සෙන් පහු ලියුම් එවනව "ඔබට අහවල් සම්මානය ලැබී ඇත. ඇවිත් රැගෙන යන්න" කියල.

ඔන්න එතකොට ගෙදරිනුත් කියනව ඕක ගිහිං අරං එන්න කියල. එහෙම මුලින්ම ලැබුණෙ "හපසංක"  සම්මාන. හපසංක කියන්නෙ හලාවත පදවි සංස්කෘතික කමිටුව නමින් වූ කතෝලික පල්ලියට අනුබද්ධ සංවිධානයක් කියල මං දැනගත්තෙත් උත්සවේදි නොගත්ත සම්මාන ගන්න බිෂොප් හවුස් එකට යන්න වුණාමයි.

ඔන්න ඊට පස්සෙ ලැබුණ සම්මානයක් තමයි "ගීත රචනා" අංශයෙන් ලැබුණ එක. ඒක දුන්නෙ නිමල් සේදර කලාකරුවගෙ මූලිකත්වයෙන් කියල මතකයි. සංවිධානෙ  නම මතක නෑ. දුන්න සහතිකයත් හොයා ගන්න නෑ.

එදා තමයි කොළඹ රුසියානු සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථාන ශාලාවේදි ලලිත් ඇතුලත්මුදලි ඇමතිවරයා අතින් සම්මානෙ ගත්තෙ. දේශපාලකයෙකු අතින් ගත් ප්‍රථම හා එකම සම්මානය.

හපසංක වගේම මේ සම්මාන වෙනුවෙනුත් දුන්න ලී කෑල්ල ටික කාලයක් මහගෙදර වීදුරු බිත්ති අල්මාරියක තිබුණ. ඔය ලී, වානේ කෑලි වලට උනන්දුවක් නැති නිසා ආරක්ෂා කරන්න  මහන්සි වුණේ නෑ. සමහර සහතික නං ෆයිල් කවර අස්සෙ දාල තිබුණ නිසා තවම තියෙනව.

සම්මාන ලී කෑලි ගැන කියද්දි මතක් වුණේ. චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරයෙකු වුණ හර්බර් රංජිත් පීරිස් දොරේ අඩේට තියල තිබුණෙ සම්මාන ලී කෑල්ලක් කියනවනෙ. තවමත් එහෙම කරන අය ඉන්නව.


ඒකෙන් සම්මානෙට අවමානයක් කියල කෙනෙකුට කියන්න පුළුවනි. එහෙම අවමාන නං සම්මාන වේදිකා වලම වෙලා නැතුවයැ. 

හර්බට් රංජිත් විවාහ වෙල උන්න ස්වර්ණා මල්ලවාරච්චි පහු කාලෙක "හොඳම නිළිය" සම්මානෙ ගන්න වේදිකාවට නැගල කිව්වෙ 'මට ලැබුණ සම්මාන සේරම ලැබුණෙ ධර්මසිරිගෙන්. දෙකක් සිනමා සම්මාන. අනෙක් සම්මානෙ දුව' කියල. 

ඇයි වතාවක් එච්.එම්. ජයවර්ධන සංගීතවේදියා ජනාධිපති සිනමා සම්මාන උළෙලක හොඳම සංගීත අධ්‍යක්ෂකට සම්මාන දුන්නම වේදිකාවට නැගල සම්මානෙ ගන්නෙ නැතුව බැහැල ආවෙ "මේක අයිති මට නොවේ කේමදාස මාස්ටර්ට" කියල.

ඊට හපන් වැඩක් කළා අපේ සහෝදර කිවිඳියක්. බොහොම කාලෙකට කලිං, අනූ ගණන් වල. ඔන්න ජාතික තරුණ සේවා සභාවෙන් වාර්ෂික තරඟ පවත්වල මහරගම තරුණ සේවා මධ්‍යස්ථානයේ  මහ ඉහළින් සම්මාන උළෙල සංවිධානය කළා. 

"හොඳම කිවිඳිය" ලෙස සම්මානයට පාත්‍ර වුණේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලෙ උපාධිධාරිණියක වූද දක්ෂ කිවිඳියක වූද කෑගල්ලේ  සුනන්දා රණසිංහ. සුනන්ද වගේම සුනන්දගෙ අත ගත්  විපුල හේවා වලිමුණිත්  අපේ හිතමිත්‍රයින්. (විපුල දැන් පෞද්ගලික ගමනාගමන අමාත්‍යාංශයේ ලොක්කෙක්. සුනන්දා තවමත් පාසල් ගුරුවරියක ලෙස කටයුතු කරනවාදැයි දන්නේ නෑ)

සුනන්දා සම්මාන ගන්න ගියා. එක එක අය විවිධ සම්මාන දෙන්න ගත්ත. සුනන්දාගෙ සම්මානෙ දෙන්න වේදිකාවට වෙලා බලං උන්නෙ රූප රාජිනී රෝසි සේනානායක. 

සුනන්දා වේදිකාවට නැග්ග. වේදිකාවට පස්ස හරෝල ප්‍රේක්ෂක ජනතාවට ආචාර කළා. ආපහු ඇවිත්  ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ හිඳ ගත්ත.

සංවිධායකයින් වගේම රෝසිත් අනාථයි. තුෂ්නිම්භූතයි. පත්තරකාරයො උත්සවය අවසානයේ සුනන්දාව වට කරගත්ත. 

" සාහිත්‍ය  සම්මාන දෙන්න රූපරාජිනියෙකුට  තියෙන සුදුසුකම මොකක්ද..ඒකයි මම සම්මානෙ නොගත්තෙ. සම්මානෙ වටිනාකම හෑල්ලු කරන්න බෑ." 

සුනන්දා වගේ කොන්ද පණ තියෙන තව කීප දෙනෙක් උන්න නම් සම්මාන දෙන්න රූප රාජිනියො, දේශපාලුවො වගේ අදාළ නැති උන් නොගෙන්වන්න සංවිධායකයින් පුරුදු වෙන්න ඉඩ තිබුණ. හා නැද්ද මං අහන්නෙ ?

ඒ නිසානෙ තාමත් සමහර සංවිධායකයො ජරාජීර්ණ දේශපාලකයො ගෙනැල්ල සම්මාන අවමානයට පත් කරන්නෙ. 

රාජ්‍ය සම්මාන උත්සව වල නං දේශපාලකයින් සම්මාන දීම වරදක් නෑ. ආංඩුවෙ සල්ලි කියන්නෙ මහජන සල්ලි. ඒ සල්ලි වලින් දෙන සම්මාන ජනතාව පත් කළ ජනතාවගෙන් පඩි ගන්නා ජනතා සේවකයින්  අතින් දීම වරදක් නෑ.


ඒත් වෙනත් අරමුදල් වලින් දෙන සම්මානත් ජනතා වැටුපෙන් හා ජනතාව සූරා කමින් මඩි තරකර ගන්නා පමණක් නොව ජන ඝාතක දේශපාලුවන්ගෙ අතින් දුන්නම අවමානෙ සම්මානෙටමයි. මා සම්මාන ගන්න වේදිකා නොනගින්න එක් ප්‍රධාන හේතුවක් ඔවැනි අවමාන.

මා විදේශයේදී ශ්‍රී ලංකාව නියෝජනය කරමින් සම්මාන උත්සව දෙකකට සහභාගී වී තියෙනවා.


ඒ මගේ කෙටි චිත්‍රපටය වූ "නොනිමි ගමන - Endless Journey" ප්‍රදර්ශනයට තෝරා ගත් අන්තර්ජාතික සම්මාන උළෙල 20 න් දෙකක්.

පැන්ජියාඩේ අමෙරිකාවේ ලොස්ඇන්ජලීස්හි හොලිවුඩ් සෝනි චිත්‍රාගාරයේදීත්, සිනෙග්ලෝබ් ස්විට්සර්ලන්තයේ ජිනීවාහි ප්‍රංශ දේශ සීමාවේ පිහිටි  CERN-පරමාණු බල ශක්ති පර්යේෂණ පිළිබඳ යුරෝපියානු සංවිධානයේදීත් පැවැත්වුණා.

එහිදී කිසිවෙකුටත් සම්මාන ලෙස ලී හෝ වානේ, පිත්තල කෑලි දුන්නේ නැහැ. සහතික නම් තාම ෆයිල් කවරයේ තියෙනවා.

ඒවායේ සම්මාන පුදන්නට කිසිදු දේශපාලකයෙක් පැමිණියේත් නැහැ. ක්ෂේත්‍රයේ දැවැන්තයින් අතින් සම්මාන සහතික පිදුණේ ගරු ගාම්භීර මෙන්ම සුහද ආකාරයටයි. 

මේ අන්තර්ජාතික උත්සව හෝටල්වල ගත්තේ නැහැ. සම්මාන උත්සව වලට ගැලපෙන, ප්‍රාසාංගික බව හොඳින් දැනෙන ශාලාවල සම්මාන උළෙල පවත්වන්නට තරම් සංවිධායකයින් මානසිකව පොහොසත් බවින් හෙබි අය වුණා.

විදේශයේ පමණක් නොව මා විවිධ හේතු මත සහභාගිවූ මෙන්ම සහභාගි වෙන්නට ඉඩ ඇති ලංකාවේ සම්මාන උළෙල ගැනත්, සම්මාන අවමානයන්ට ලක්වූ තවත් අවස්ථා ගැනත් කතා  සම්මාන හා අවමාන -3 මී ළඟ "නොකීකතා"වට පාදක වෙනවා.