ආදරෙයි මම නුඹට......!

අම්මා අපෙන් සමුගෙන ගිහිං අදට වසර දෙකක්. 

මා නොකීකතා බ්ලොග් සටහන් ආරම්භ කළෙත් ඇය පිළිබඳ මතකය අවදි කරමින්. ඒක නිරායාසයෙන් ලියවුණ ලියවිල්ලක්.

http://nokieekatha.blogspot.com/2015/05/blog-post_22.html

ඒත් අද ලියන්නෙ එදා තරම් නිදහසේ නෙවෙයි. අද මට අම්ම නැති අඩුව වැඩියෙන් දැනෙන දවසක් නිසා වෙන්න ඇති.  

පවුලෙ උදවිය දාන මාන දීල අම්ම වෙනුවෙන් පිං පමුණුවන අද දවසෙ ඊට සහභාගි වෙන්නව නොහැකි වීමේ ආත්මානුකම්පාවකුත් දැනෙනව.

එක අතකට මැරෙන මොහො‍ෙතෙ ළඟ ඉන්න නොලැබුණ එකේ මේක මොකක්ද ?

අම්මට තිබුණෙ ලස්සන හිනාවක්. ඒක හරියට ඉනාවක් වගේ.

සමහර වෙලාවට අම්ම කරන වැඩ වලට තරහ ඇවිත් බැන්නමත් හිනා වුණේ එහෙමම තමයි.

මිය යන්න සතියකට කලිං අම්ම අසාධ්‍ය තත්ත්වෙන් උන්න නිසා බලන්න ගිහිං, ඇය යළි සුව අතට හැරුණාට පසු සමුගෙන එද්දි ගේ දොරකඩ හිටගෙන මා දිහාව බලා උන්නෙත් ඒ හිනාවෙන්ම තමයි.

මේ ගැන මතකය අවදි වෙද්දි මෙහෙම පද වැලක් කුරුටු ගෑවුණා....

ආදරෙයි මම නුඹට......!

කාලයට විහඟ තටු ඇවිත්

දෙවසරක් ගත වුණා සැබැයි

හරියටම අද වාගෙ දවසකදි

හීනයක් සේ ඇසුණා තමයි

යන්න ගියා යැයි නුඹ

ආයෙමත් නොඑන්නට....

පපු කුහරයේ සිරව

ගල් ගැසුණු සුසුම් පොද

අනන්ත වූ වා ගැබට

මුදා හළ මොහොතේදි

සත්තකයි දැනුණෙ මට

ආදරේදැයි කියා

කොයි තරම් මා නුඹට.... 

නිසල වූ නුඹෙ සිරුර

උඩු බැලිව තියෙන්නැති

මළගමට මා එද්දි

නුඹ එසේ නිදන්නැති

පස් මිටක් අතින් ගෙන

නුඹෙ සිරුර වසන්නැති

හිස්ම හිස් හැඟුමකින්

නුඹට සමු දෙන්න ඇති.....

ඒත් අද මට මතක

ටික දවසකට කලින්

නුඹ දකින්නට ඇවිත්

මා නික්ම ගිය මොහොත

මද දුරක් පා නගා

හැරී බලනා විටදි

දොරකඩට වාරු වී

බලා සිටි නුඹෙ බැල්ම

මට මතක එපමණය......

මියෙන ‍තෙක් මම සොයමි

සිහිනයෙන්වත් පතමි

සිනාවක් නගා ගෙන

බලා සිටි නුඹෙ මුහුණ......

(2015 උඳුවප් මහේ 13 දා )

අම්ම ගැන මතකය එක්ක අවදි වෙන මතක අතීතයෙන් බිඳක් සටහන් කරන්නට සිතුණා.

පුංචි සන්දියෙ මම කළුවරට මාර බයයි. මහ රෑ කුප්පි ලාම්පුව නිවුණොත් මම නින්දෙන් අවදි වෙලා මර හඬ දීල කෑ ගහනව. ඒ වෙලාවට තාත්ත සැරවැර වුණත් අම්ම කළේ මාව ඇගෙ තුරුළට ගන්න එක.

අපේ මහ ගෙදර තියෙන්නෙ සාන්ත අන්තෝනි පල්ලියට යාබදව.

ඒකට හේතුව පල්ලියට ඉඩම පරිත්‍යාග කරල තියෙන්නෙ මගෙ සීය වීම.

අපි ඒ දවස් වල දවසෙන් වැඩි හරියක් ගත කළේ පල්ලිය වත්තෙ. ආගම දහමට ලැදි නිසාම නෙවෙයි. කොලු නඩය එකතු වුණේ එතෙන්ට නිසා.

හවසට එල්ලෙ ගහද්දි තේ වෙලාවට අම්ම තේ බොන්න එන්න කතා කරනව වත්ත මැදට ඇවිත්. එන්නං කියල කිව්වට සෙල්ලම අස්සෙ අමතක වෙනව. අම්ම ටිකක් බලල තේ එක අරං වැට ළඟට එනව. කොල්ලෝ හිනා වෙනව.

මල්ලිලත් උන්නොත් ජෝගුවකටම හදන් එනව. ලැජ්ජාවෙ බෑ. ඒ හංද අම්ම කතා කළ ගමන් අපි දුවල ගිහිං තේ බීල එනව. එතකල් සෙල්ලම නවතිනව.

එක වතාවක් අමතක නොවෙන්න අම්මගෙන් පේර කෝටුවක් කැඩෙන කං පාර කෑවෙත් ඔය පල්ලියෙ ඉඳං කරපු කඩප්පුලි වැඩක් නිසා. මං හිතන්නෙ අම්ම මට එහෙම දඬුවම් කළ එකම දවස එදා තමයි.

ඒ පාසල් නිවාඩු කාලයේ මා දවසේ වැඩි කාලයක් ගත කළේ මට වඩා වැඩිමහලු මගේ ඥාති සොහොයුරෙකු සමගයි. කැටපෝල හදා ගෙන කුරුල්ලන්ට විදින්නටද, උණ බට තුවක්කු හදා ගෙන කිරිල්ල ගෙඩි වලින් අනෙකුන්ට ප්‍රහාර එල්ල කරන්නටද මා පුරුදු වූයේ එකලයි.

දවසක් මගේ ඥාති සොහොයුරා මට අපූරු යෝජනාවක් ගෙනාව.

"උපාලිය ඕනෑවට වැඩියි. මල්ලි ඔයාට කවි ලියන්න පුළුවනිනෙ. ඔයාගෙ අකුරුත් හොඳයිනෙ. අපි ඕකට හොඳ වස් කවියක් ලියමු."

"කොහෙද ලියන්නෙ?" මං පැනල දුන්නෙ වැඩේ ත්‍රිල් නිසයි.

"අපි පල්ලියෙ සිමෙන්ති බිමේ ලියමු. එතකොට එන හැමෝටම පේනවනෙ"

මට අද කවිය මතක නැහැ. ඒත් එවන් අපහාසාත්මක කවියක් මා කවරදාවත් ලියා නැති බව නං ටක්කෙටම කියත හැකි. 

මෙය ලිව්වේ බොරළු කැටයකින්. සිමෙන්ති පොළොවෙි එය පැහැදිලිව සටහන් වී තිබුණා.

මෙය දුටු උපාලිගේ මව කෙලින්ම අපේ ගෙදර ආවෙ "සර් කෝ" කියල අහගෙන.  තාත්ත ගෙදර උන්නෙ නෑ. හිටියනම් කොහොම හිටීද....

පල්ලියට ගිහිං කවිය කියවල ආව අම්ම මාව කනෙං අල්ලං ගිහිං ඒක මැකෙව්වෙ පේර කෝටු පාර දෙමින්. මැකුවට පස්සෙත් අ‍ායෙ මෙහෙම අසමජ්ජාති වැඩ කරනවද...කරනවද කිය කියා අහමින් පේර කෝටුව කුඩු වෙනකල් ගැහුව.

මගේ පස්ස පැත්ත වයිරං වැටුණ. පොක්කලං වගේ ඉදිමිලා ආව. අම්ම අඬ අඬ තෙල් ගාල තැව්ව. 

හැබැයි එදා ඒ දඬුවම දුන්නැයින් තමයි අද මම මෙතන ඉන්නෙ. නැත්තං අර ඥාති සොහොයුරා වගේ මාත් ගරාජ් එකක වැඩ කරයි.

මා දකින අම්මගේ සුවිශේෂ ගුණයක් වුණේ අප්‍රතිහත ධෛර්යය. පටන් ගත් දෙයක් ලේසියෙන් අත හරින්නෙ නැති එක.

අම්මගෙ පවුලෙ දරුවො නම දෙනයි. අම්ම තාත්ත දෙන්නම කලකට පෙර මිය පරලොව ගිහිං. අම්මලගෙ පවුලෙ අයගෙ ආයුෂ කෙටියි. මගෙත් එහෙම වෙන්න පුළුවනි කියල ගොඩක් වෙලාවට මට හිතෙනව.

ඉතිං අම්මලගෙ තාත්ත අන්තරා වෙද්දි ඉඩකඩම් දරුවන්ට ලියල තිබුණෙ නැති නිසා ඉඩම බූදල් වුණා. කාලයක් ගත වෙද්දි තැන තැන විසිරී සිටි අම්මගෙ සහෝදර සහෝදරියන්ට තමන්ගෙ අයිතිය ලබා ගන්න ඕනෙ වුණා. ඒත් බූදල් නඩුවකට යන්න කවුරුවත් ඉදිරිපත් වුණේ නැහැ.

අම්ම මේකට ඉදිරිපත් වෙද්දි අපි හිනා වුණා. 

නඩු යන්නෝ...වැනසෙන්නෝ....කිය කියා.

ඔයාලට කවද හරි තේරෙයි මේ ඉඩම් වල වටිනාකම. අම්ම එහෙම කියද්දි අපේ ගම් පැත්තෙ ඉඩකඩම් එතරම් ඉහළ මිලකට තක්සේරු වුණේ නැහැ. 

අපේ ඔලොක්කු කතා මැද්දෙ අම්ම තනිවම නීතිඥයින් හමු වෙන්න ගියා. නඩු දැම්ම. උසාවි ගියා. එක එක විරෝධතා නිසා නඩුව  කල් ගියා. අපි ලොකු මහත් වෙලා ගමෙන් පිටතට ගියා. අම්ම දිගටම අනෙක් සහෝදර සහෝදරියන්වත් එකතු කරගෙන නඩුවලට පෙනී හිටිය.

මට මතකයි මම විවාහ වුණාටත් පස්සෙ දවසක අම්මට කිව්ව නිකං බොරුවට ලෝයර්ස්ලට සල්ලි පුදන්නෙ නැතිව පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියල. අම්ම හිනා වෙලා කිව්ව මේක මගෙ පිය උරුමෙ. ඒක මම ලබාගන්නව. ඔයාලටම කවද හරි තේරෙයි මේවයෙ වටිනාකම කියල.

කිව්වත් වගේ ඒකෙ වටිනාකම වැඩියෙන්ම දැනුණෙ මට. තාමත් දැනෙනනෙ මට. 

බූදල් නඩුව අවසන් වෙලා සහෝදරයින්ට ඉඩම් අයිති වුණා. අම්මගෙ කොටහ ලැබුණෙ මහපාර අද්දරින්. ඒක කොහොම වුණාද කියල මං දන්නෙ නැහැ. අම්ම ඉඩම මිලියන ගාණකට විකුණුව. 

මගෙ පුතා මැලේසියාවෙ විශ්වවිද්‍යාලෙකට යැව්වම විටින් විට සල්ලි අවශ්‍යතා එද්දි අම්මගෙ ස්ථාවර තැන්පතුව ඇපේට තියල සල්ලි ගන්න මට පුළුවන් වීම ලොකු හයියක් වුණා.

හැබැයි අම්ම කිසිම වෙලාවක කිව්වෙ නෑ ඔයාල මට හිනා වුණා නේද නඩු කියද්දි. දැන් ඔයාලටම එ් සල්ලි ඕන වුණා නේද කියල. 

අදටත් ඒ මුදල නොසොල්වා බැංකුවෙ තියෙන එක අපි කාටත් හයියක්.

අම්ම ගොඩක් කම්පා වුණේ එයාට ඕනෙ විදිහට මට දොස්තර කෙනෙකුගෙ දුවක් කරක‍ාර බන්දවල දෙන්න බැරි වුණ එකට. ඒ එයාගෙ තේරීම.

ජීවිතේ හරි පුදුමයි.

අම්මගෙ තේරීම හරි ගියේ නෑ වාගෙම මගෙ තේරීමත් ඵල දැරුවෙ නෑ. එක වතාවක් නං බැරුවයැ. දෙවතාවක්ම....

ඒක වෙනම කියන්න ඕනෙ නොකී කතාවක්.....!