රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන දිනූ හා නිර්දේශ වූ වැඩි දෙනා අප පෞද්ගලිකව දන්නා අයයි.
මා ඔවුන්ට සුබ පැතුවේ නැත. විශේශයෙන් සුබ පතන්නට තරම් දෙයක් නොවේ යැයි මගේ විශ්වාසයයි. එහෙයින් කිසිවෙකුත් ඒ ගැන හිතේ කහටක් තබා ගත යුතු නැත.
මා 90 ගණන් වල පැවැති ජනතා සාහිත්‍ය උලෙළ හැර වෙනත් කිසිදු සාහිත්‍ය සම්මාන උත්සවයකට සහභාගි වී නැත. සහභාගි වීමේ උනන්දුවක්ද නැත.
සම්මාන සමඟ මුදල් දෙන්නේ නම් බාර ගන්නට පැකිළෙන්නේ නැති වුවත් සම්මානය කරේ තබාගෙන යන්නේද නැත. සම්මාන ලැබීම මට විශේෂ සතුටක් නොවේ. මන්ද මෙරට සම්මාන යනු කල්ලිවාදී, අවස්ථාවාදී, පුද්ගලවාදී කෙමනක් බව ඕනෑවටත් වඩා තේරුම් කරගෙන සිටින බැවිනි.
අතරින් පතර ඉතා නිවැරැදිව, සුදුසුම කෘතියට සම්මාන දෙන අවස්ථා නැත්තේ නොවේ. බොහෝ විට ඒවා අහම්බය.
ඒත් සමහර සම්මාන දෙන්නේ කතුවරයාගේ නමටය.
විනිශ්චය කරුවෝ පොත් සියල්ල කවරයෙන් කවරය කියවා සම්මාන දෙන්නේ නැති බව ප්‍රත්‍යක්ෂය. සමහර සම්මාන ප්‍රදානයට කලින් දවසේ රාත්‍රියේ වෙනස් කළ අවස්ථා ඇත. සමහර සම්මාන දේසපාලකයින්ගේ පෑන් පහරින් අහෝසි වූ අවස්ථාද ඇත. විනිශ්චය මණ්ඩල මේවාට නිහඬව සිටින්නේ තමන්ට ඉදිරියේ මේ අවස්ථාව ගිලිහේ යැයි බියෙනි. හැමදා එකම කණ්ඩායමක් සාහිත්‍ය කෘති විනිශ්චයට වරම් ලබා ගන්නේ මේ දීන බව නිසාය.
සම්මාන ලැබූ සැමගේ සතුට හා එක් වෙමි.
එක් අයෙකුට සුබ පතනවා යනු නිර්දේශවූ අනෙක් අය පහත් කොට සැලකීමකි. අනෙක් අතට හැමෝටම සුබ පැතුම් කියා ලිවීමද විකාරයකි.
මන්ද සාහිත්‍යකරණය යනු රේස් එකක් නොවන බැවිනි. හොඳ කෘති අගය කිරීම වෙනම වැඩකි. එය සංදර්ශනයක් හෝ ප්‍රතිඵල නිකුත් කරන විභාගයක් නොවිය යුතුය.
පුනරුදයේ නව රජයේ බලධාරීන් ඉදිරියේදී මේ බව තේරුම් ගෙන දේශපාලන මැදිහත් වීමකින් තොරව කලා කෘති අගය කරනවා නම් අගනේය.
- ලේඛක හෙන්රි වර්ණකුලසූරිය
(මේ සමඟ අමුණා ඇති සේයාරුවේ ඇති සම්මාන මොනවාදැයි නොහඳුනමි.)
