ලයිෆ් ටී.වී. අවුලට ඌණ පූරණයක්....

ලයිෆ් ටී.වී. අවුලට ඌණ පූරණයක්....

මම මාධ්‍ය ආයතන  කීපයක සේවය කළා.  නමුත් එකකින්වත් මාව අයින් කරල නෑ. නැත්නම් අයින් කරන කල් එල්ලිලා ඉඳල නෑ. ඒකට හේතුව මට පවතින්න පුළුවන් බවට දැඩි ආත්ම විශ්වාසයක් තිබීම.

මම අවුරුදු 10 ක විශ්වවිද්‍යාල සේවයෙන් ඉවත් වෙලා ස්වර්ණවාහිනියට එද්දි හිතවතුන් කිව්වෙ නැවත හිතා බලන්න කියලයි. විශ්වවිද්‍යාලය වගේ තැනක රැකියාව ලබා ගන්න ඒ තරම් ලේසි නෑ නේද කියලයි. 

මට ලැබුණ අවස්ථාවෙන් මම ඒ අවදානම ගත්ත. හැබැයි අවුරුදු 5 

ඉවරවෙලා ලොකු දීමනාවක් එක්ක අයින් වෙන්න නීතිමය ආවරණ 

තියෙද්දි ඊට මාස තුන හතරකට කලිං එක දවසක හදිසි තීරණයක් මත මං

ස්වර්ණවාහිනියෙන් ඉවත් වුණා. එතකොට මගෙ වැටුප ආව වගේ හතර

ගුණයකට ආසන්නයි. එහෙම ගෙව්වෙ මගෙ රාජකාරියට තිබූ කැපවීම

නිසා. මාව එතැනට ඕනෙ නිසා. 

ඒත් අයිතිකාරය අනෙක් ලොක්කන්ට දාන පාට් මට දාන්න ආව. රස්සාව

බේරගන්න ආත්ම ගරුත්වය පාවා දෙන්න  මා සූදානම් වුණේ නෑ.

එච්.ඩී. ප්‍රේමරත්න, රොස්මන්ඩ් සේනාරත්න, හේම නලින් වගේ සහෝදර

පරිපාලකයින් කිව්ව ආයෙ පාරක් හිතන්න. අපිට ඔයාව ඕනෙ කියල.

නලින් දුකට කවියකුත් ලියල මගෙ මේසෙ උඩින් තියල ගියා. ජැක්සන්

කිව්වෙ “ඕක හෙට මට වෙන්න පුළුවන්. මමත් කොයි මොහොතෙ

මෙතනින් යයිද කියන්න බෑ. උඹ හරි තීරණය ගනිං” කියල.

ඊට පස්සෙ ජේ.වී.පී. එකේ වී එෆ්. එම්. එක දරුවෙක් වාගෙ මුල ඉඳන් හදල දාල ගියේ මගේ අදීනත්වය වෙනුවෙන්. මාර්කටිං ටීම් එකට පක්ෂෙ තීන්දු ගන්න අය යට වුණාට මං ඒකට සූදානම් වු‍ණේ නෑ. 

අර්ථපතියන් පරිපාලනය දන්නෙ නැත්නම් දන්න අයට කරන්න දෙන්න ඕනෙ. අපි සියල්ල දත් කියල හිතුවට ජේ.වී.පී. එකට සුරුට්ටු කඩයක්වත් කරගන්න බෑ කියල ඡෝදනා ආවෙ අනවශ්‍ය ඇඟිලි ගැසීම් කරන්නත්, නොදන්න විෂයයක් ගැන ඉහළින් තීන්දු තීරණත් ගන්නත් ගිහිං රේඩියෝව විකුණන්න වුණාට පස්සෙ.

ලයිෆ් ටී.වී. වුණත් මං එක්ක අවුලක් හදාගෙන ඇති. ඒත් අයින් කරල නෑ. නොකරලත් නෑ. මං අයින් වෙලා කියල ප්‍රචාරය කරන්නෙ අයින් වෙනවට කැමැත්තෙන් බව මං දන්නව.

මීට මූලික වුණ දොස්තර බංඩාරට ඕනෙ විදිහටම මං වැඩකරන්න සූදානම් වුණේ නැහැ. 

එයත් හිතං ඉන්නෙ දොස්තරකම  විතරක් නොවේ මීඩියාත් දන්නව කියල. ජනාධීපති ලේකම් කාර්යාලයෙ මීඩියා එ‍කේ වැඩවලට යනව කියල  පංපෝරි ගගහ තමන්ට ඕනෙ දේ මා ලවා කරවගන්න හැදුව. 

මම කිව්වෙ එහෙම නං මට මේ තරං ගෙවන්නෙ නැතිව රූකඩයක් ගන්න කියලයි. එහෙම ටී.වී. චැනල් කරන්න බෑ. මේක ලොකු වගකීමක්. අපි සෙල්ලං කරන්නෙ ලොකු මුදලක් එක්ක. මං හිතන්නෙ ලක්ෂ ගණනක වැටුපක් ගෙව්වට මම ආයතනවල අයිතිකාරයන්ට ඕනෙ විදිහට වැඩ කරන්න සූදානම් නෑ. 

ඒ අයගෙ අවශ්‍යතාව ඉටු කරල දෙන්න මම බැඳී ඉන්නව තමයි. ඒත් ඒ මගෙ ක්‍රමේට. මගෙ අනන්‍යතාව සල්ලිවලට පාවල දෙන්නෙ නෑ. මට යන්න වෙන්නෙ ඒ නිසා වෙන්න ඇති.

හැබැයි එළියට බැහැල ගිය මට මේ දක්වා වැරදිලා නෑ. මට අගයක්, වටිනාකමක් තියෙනව.

ප්‍රාග්ධනය හැසිරෙන නරුම ස්වරූපය අපි බොහෝ කල් අත්විඳල තියෙනව. 

ප්‍රාග්ධනය හැසිරෙන බලාධිකාරයේ ස්වරූපයත් දන්නව. 

මේ අතර මට දැනගන්න ලැබෙනව දොස්තර බංඩාර සේවකයන්ට පොලු තියල කප් ගහල තියෙන්නෙ කියල. මීට පෙර දෙවතාවක්ම ටී.වී. චැනල් එකක් පටන් ගන්න කියල වැඩ අරං මාධ්‍යකරුවන් කණ්ඩායම් දෙකක් වැටුප් නොගෙවා දොට්ට දමා ඇති බවත් මට කතා කළ ඒ අයම කිව්ව. එක්කෙනෙක් පරිසරය පිළිබඳ වීඩියෝ වැඩසටහන් කරන ලසන්ත වරුසවිතාන ඇතුළු කණ්ඩායම.  අනෙක් අය තමයි තමන්ගෙ මඟුල් මුද්ද පවා උගස් තබා ලයිෆ් ටී.වී. එකේ මට කලිං වැඩකරල තියෙන මෙවන් ශ්‍රී චතුරංග ඇතුළු කණ්ඩායම. එතන ඉන්නව මාස හතර පහ වැඩ කරල වැටුප් නොලබපු ළමයි.

ඒත් මේ සිස්ටම් එක ඇතුළෙ කම්කරු ආරවුල් විසඳන්න ක්‍රමවේදයක් හැදිල තියෙනව. ඒත් ඒ අතරින් රිංගා යන්න සිදුරු නැත්තෙ නෑ. අනෙක රාජ්‍ය ආයතන වෙලාවකට හරිම උදාසීනයි. තමන්ගෙ බලය පාවිච්චි කරන්න පැකිළෙන ස්වභාවක් තියෙනව. 

ඒත් නිදිකිරන කම්කරු ආරවුල් විසඳන ආයතනය අවදි කරගෙන මේ සටන ගෙනියනව. බැරි වුණොත් ඉහළ අධිකරණයකට යන්න වුණත් මා පැකිළෙන්නේ නැහැ. ඒ අසාධාරණයට ලක් වූ සේවක පිරිසට සාධාරණයක් ඉටුවනු පිණිස හා ඉදිරියේදි මේ උගුලෙ අහුවෙන්න නියමිත පිරිසට අනතුරු අඟවා කල් තබා බේරා ගනු පිණිසයි.

ලයිෆ් ටී.වී.දොස්තරලට ‍ප්‍රශ්නය ගොඩින් බේර ගන්න

තාමත් කල් තියෙනව. එහෙම කැමති නම් එහෙම. 

නැතිනම් තව බොහෝ ක්‍රියාමාර්ග  අප ඉදිරියේ

තියෙනව.

ඉතිරිය ඉදිරියට.....