ස්විට්සර්ලන්තයේ දී ආ මංගල යෝජනාව ........බුදු අම්මෝ.......!

නොනිමි ගමන (Endles Journey) නමින් කෙටි චිත්‍රපටයක් හදන්න අහම්බෙන් ආ චාන්ස් එකෙන් අමෙරිකාවටත්, ස්විට්සර්ලන්තයටත් යන්න වීසා ලැබුණ එක එක්තරා අතකට මා ලැබූ භාග්‍යයක්. කොදෙව්වෙන් එහා දියුණු ලෝකයක් තියෙන බව දැනගත්තෙ ඒ ගමන් වලින් නිසා.

නොනිමි ගමන කෙටි චිත්‍රපටය මෙතනින් බලන්න.

Endless Journey

ස්විස්ටර්ලන්ත ගමන ගැන 2013 දී මුද්‍රිත නොකී කතා පොතේ සඳහන් වුණාට මේ කතාව එතැන ලියවුණේ නැහැ.

පරමාණු පර්යේෂණායතනය පිහිටි ප්‍රංශ දේශසීමාවේ පිහිටි CERN ප්‍රදේශයේ පැවැත්වූ Cineglobe කෙටි හා වාර්තා චිත්‍රපට උළෙල අවසන් වෙලා දුරකතනයෙන් පාර අහගෙන මම ජිනීවා පංසලට ගියේ තවලම ධම්මික ලොකු හාමුදුරුවො දවස් කීපයක් පංසලේ නැවතිලා රටතොට බලාගෙන යන්න කියල කළ ආරාධනය පිළිගනිමිනුයි.

හාමුදුරුවො කියාපු ගමන් මග කඩදාසියක ඇඳගෙන විදුලි දුම්රියෙන් වගේම ට්‍රෑම් බස් එකෙනුත් ඇවිත් Mc Donald එක ළඟ හෝල්ට් එකෙන් බැස්ස.

සෙමෙන් හිම කැටිති පතිත වෙමින් තිබූ ඒ උදෑසන මා ගමන් මල්ලක් උර දරාගෙන තවත් ගමන්බෑගයක් බිම දිගේ ඇදගෙන පංසල සොයා ගමන් කළා. පැවසූ මග සලකුණු අනුව ගමන් කළත් වංකගිරියක මෙන් හැම අතටම විහිදුණ මං මාවත් හේතුවෙන් මා කරකවා අත හැරි ගානට වැටුණා.

මහමග හමුවන්න්ගෙන් විමසුවත් කිසිදු පිළිතුරක් ලැබුණේ නැහැ. මගේ ආසියාතික ඉංග්‍රීසි උච්ඡාරණය ඔවුන්ට නොතේරෙනවාදෝයි කුකුසක් ඇති වුණේ ලිපිනය කියා මග ‍විමසද්දී හැමෝම පාහේ  මා අසන දේ නොතේරෙන බවට හස්ත සංඥාවෙන් ඉඟි කළ නිසයි.

පංසලට ගියාමයි දැනගත්තේ ප්‍රංශ බස කතා කරන ඔවුන් තමන්ගේ භාෂාව ගැන ආඩම්බර වන නිසා ඉංග්‍රීසි තේරුණත් පිළිතුරු නොදෙන බව.

එවකට පංසල පිහිටි ගොඩනැගිල්ල

බොහෝ වේලාවක් පංසල වටේ කරක් ගසා තැන හොයා ගන්නා විට මා හිම වැස්සෙන් තෙත බරිත වී සීතලෙන් වේවලමින් සිටියා. ලොකු හාමුදුරුවන්  මා පැමිණෙන බස් නැවතුමට පොඩි හාමුදුරුවන් තවත් දායකයෙකු සමග යවා තිබුණත් මා ඔවුන් නොදැකයි එතැනින් නික්මී තිබුණේ.

ස්විට්සර්ලන්තයේදී මෙන්ම "නොනිමි ගමන" රැගෙන අමෙරිකාවට ගිය විටදීද ලැබූ අත්දැකීම් ඉදිරියේදී ඉඩ ලැබෙන පරිදි නොකී කතාවලින් සටහන් කරන්නට ඉටා ගෙන අද කියන්නට යන මංගල යෝජනාව ගැන කියන්නම්.

හදිසියේ මේ කතාව සිහිපත් වුණේ ජිවිතේ අවසාන කාලය ලංකාවෙන් පිට වෙනත් යුරෝපීය දියුණු රටක ගත කරන්නට ඇත්නම් කියා සිතෙන මොහොතකයි.

දේශපාලනිකව මෙන්ම සමාජයීය වශයෙන් ලංකාවේ සිද්ධ වෙන ඉතා නොදියුණු පසුගාමී සිද්ධීන් හා චර්යාවන් ඇහෙන දකින විට මේ සිතුවිල්ල නිතැතින්ම ඇති වෙනවා. විදෙස් අධ්‍යාපනය ලැබ ලංකාවේම දිවි ගෙවන්නට උනන්දු වන මගේ පුතාගෙන්ද දියුණු රටකට සංක්‍රමණය වෙන්නැයි ඊයේ පෙරේදා මා ඉල්ලා සිටියේත් මේ මානසිකත්වයෙනුයි.

වසර ගණනාවකට පෙර අපේ සමහර සරසවි සගයන් කළා සේ නවසීලන්තය, ඕස්ට්‍රේලියාව, අමෙරිකාව හෝ කැනඩාව වැනි රටකට වෘත්තිමය සුදුසුකම් මත සංක්‍රමණය වන්නට අවකාශ තිබුණත් මොළය පෑදෙන විට පමා වැඩියි. 

අමෙරිකාවට මෙන්ම ස්විට්සර්ලන්තයට වීසා ලැබුණු විටදී සමහරු කිව්වේ "පැනපං" කියායි. ලින්ටන් සේමගේ චිත්‍රපට උළෙලකට සහභාගි වෙන්නට අමෙරිකාවට ගිය වෙලේ පැනල තිබුණෙ ඒ දවස්වලමයි.

ස්විට්සර්ලන්තයට නං පනින්නම කියලයි උපදෙස් ලැබුණේ. 

මානසිකව මෙන්ම සමාජ පැවැත්මෙන්ද සුපිරි නිදහසක් භුක්ති විඳින්නට හැකි, 'ජනතාවට ආංඩුව කරන උන් රැක බලාගන්නට සිදු වන නොව ආංඩුවෙන් ජනතාව රැක බලාගන්නා' එවන් රටක ජීවත් වෙන්න ලැබෙන එක නම් වාසනාවක්ම තමයි. 

කොහොමත් පනින අදහස මා බාර ගත්තේ නැහැ. ඒ වන විටත් උපන් බිමෙන් ගලවා ගත නොහැකි ලෙස මුල් ඇදී තිබුණා. අද වන විට නම් බොහෝ පැරැණි මුල් දිරා ගිහින්. යනවනම් යන්නේ නොදිරූ ඉතිරි මුල් ගලව‍ා ගෙනම තමයි.

(කොහොමත් ඒ දවස් වල යන තැනක පුතා රැගෙන යා හැකි වුණත් මා හා අවියෝජනීයව බැඳී සිටි අම්මා අතැර යන්නට මගේ සිත් දුන්නේ නැහැ. කොළඹ හෝ නුවර සිට ඉඳ හිට දකින්නට ගියත් රටෙන් පිට ගියා නම් ඈ කම්පා වන බව මා දැනගෙන උන්නා. ඒත් අවසානයේ තාවකාලිකව හෝ මා විදෙස් ගත වූ පසු අම්මා ජීවිතයෙන් සමුගැනීම වේදනාකාරී අත්දැකීමක් වුණා. 
අම්මා ගැන ලියූ නොකී කතාව )

වටේම ගිහිං ගෙටම එන්නැහෙ කියන්න ගත්ත කතාව ඉවර කරන්නම්.

ජිනීවා පංසලේදි මට හමු වුණා දෙමළ ජාතිකයෙක්. නම වෙනෙකක් වුවත් චන්ද්‍රන් කියල ලියන්නම්.

යාපනේ දෙමළ නොවෙයි. හලාවත පැත්තෙ කෙනෙක්. ස්විට්සර්ලන්තයට පැනල ගිහිං අවුරුදු පහක් වෙලා. අලුත බැන්ද බිරිඳ ලංකාවෙ. ඔහු සිටියෙ ඇය තමන් වෙත ගෙන්වා ගත නොහැකි ‍ශෝකයෙන් පෙළෙමිනුයි.

චන්ද්‍රන් මා සමග නගරය පුරා ඇවිද්දා. මට බොහෝ උදව් උපකාර කළා. 
අතරමං නොවී බොහෝ තැන් දැක බලාගත්තෙ ඔහුගෙ උදව්වෙන්. ඒක හාමුදුරුවන්ටත් පහසුවක් වුණා.

නැත්නං "යං මහත්තය දවස් කීයද ඉන්නෙ මෙහෙ" කිය කියා හාමුදුරුවො මාව බොහෝ තැන්වල රැගෙන ගිය බව සඳහන් කරන්නෙ තවලම ධම්මික ලොකු හාමුදුරුවන්ටයි, සුජාත පොඩි හාමුදුරුවන්ටයි කෘතඥතාපූර්වකවයි.

මගේ විස්තර දැනගත් චන්ද්‍රන් ඉතා රහසිගත යෝජනාවක් කළා.

ඒ එක විදිහක මඟුල් යෝජනාවක්. 

චන්ද්‍රන්ගෙ යෝජනාව වුණේ කලින් දැනන් උන්න නම් ඔහුගේ බිරිඳ සමග හොරාට විවාහ වුණ බවට සහතිකයක් රැගෙන ඇය සමග එන්නට වීසා ඉල්ලුම් කරන්නට මට උපදෙස් දෙන්නට තිබුණ බවයි.

ඒ වන විටත් පමා නැති බව පැවසූ ඔහු නැවත වෙනත් Film Festival එකකට හෝ ආරාධනා ලැබුණොත් ඒ උත්සාහය ගන්නට යෝජනා කළා. ඇය "නොනිමි ගමන" කෙටි චිත්‍රපටයේ සම නිෂ්පාදිකාවක් ලෙස හෝ End Title දමා ගත්තොත් තානාපති කාර්යාලය සැක නොසිතනු ඇති බව චන්ද්‍රන්ගේ අදහස වුණා.

"ඔයාට තියෙන්නෙ එයත් එක්ක මෙහෙට එන්න විතරයි. ඊට පස්සෙ එයා අතුරුදන් වෙනව. ඔයාට තියෙන්නෙ ආපහු යන්න විතරයි.  නැත්නම් ඔයාටත් අතුරුදන් වෙන්න පුළුවනි. මම ඔයාවත් settle වෙනකල් බලා ගන්නම්. මේ වැඩේට මම ලංකාවෙ රුපියල් ලක්ෂ දහයක් දෙනව"

මම ඊට උනන්දු වුණේ නැහැ. එහෙම පැන්න නං ඔය පැන්න ගොඩක් උදවිය වගේ මමත් මේ වෙනකොට ස්විට්සර්ලන්තය හෝ ප්‍රංශය වගේ රටක....!