නොකී කතා ලියන්න කල් ගත වුණේ ජීවිතයේ හැලහැප්පීම් එක්ක මානසිකව අවිවේකී වුණ නිසයි.
ඒ අල්ලපනල්ලෙම මගේ අලුත් නවකතාව වන "දඩ කදවුර" වර්ණසංයෝජනයත් ළඟා වුණා. පිටු හාරසීයක් අකුරෙන් අකුර සෝදුපත් බලනව කියන්නෙ ඔළුව මංඤ්ඤං වෙන වැඩක්.
"විල්ලරවාඩිය" නවකතාවෙ දෝෂ ගණනාවක් තිබුණ නිසා මේ පොතේ අක්ෂර වින්‍යාසය සහ නොගැලපීම් ගැන වඩාත් සැළකිලිමත් වුණා. තුන් දෙනෙක් සෝදුපත් බලලත් එකිනෙකා නොදුටු අඩුපාඩු අනෙකා දැකල තිබුණ. මගේ පොතක් මුල් වතාවට සියුම් අඩුපාඩු පවා දකින ඇසක් හා විචාර බුද්ධියක් තියෙන කෙනෙකු අතින් හොඳ සංස්කරණයකට ලක් වුණා කියන පහන් හැඟීම දැනෙනව.
ජූලි මාසෙ කිව්ව ගමන් මුලින්ම මගෙ මතකෙට එන්නෙ කළු ජූලිය. 1983 වසරෙ මුළු රටම ගිනිගත් කළු ජූලිය. ජූලි මාසෙ ලියවෙන අවසන් නොකී කතාවට කළු ජූලියේ අඳුරු මතක කීපයක් එක් කරන්න හිතුවෙ ඒ නිසයි.
සිංහලයා විසින් තමන් සමග සහජීවනයෙන් වෙසෙමින් සිටි දෙමළාව තිරශ්චීන ලෙස අමු අමුවේ මහ මග ඝාතනය කරනු දකින්නට තරම් අපි අවාසනාවන්ත වුණා.
රටට සම්පතක් වූ, නිදහස් අධ්‍යාපනයේ දායාද වූ දෙමළ ජාතික වෘත්තීයවේදීන් හා ප්‍රාමාණිකයින් රැසක් සදහටම මව්බිම හැරදා යන්නට මේ අමන මරිමෝඩ ක්‍රියාපිළිවෙත හේතු වුණා.
තමන්ට අසනීපයකට ප්‍රතිකාර කළ, ගමේ ඩිස්පැන්සරියක් දමා ගෙන සිටි දොස්තරමහත්තයා දෙමළ වීම හේතුවෙන් පණ පිටින් පුළුස්සා මරා දමන්නට තරම් ඉහ වහා ගිය ම්ලේච්ඡ ජාතිවාදයක් සිංහලයාගේ මනසේ ජනිත කළේ කවුද....?
මා කෙලින්ම ඇඟිල්ල දිගු කරන්නේ අවස්ථාවාදී, බලලෝභී දේශපාලකයාටයි.
56 බණ්ඩාරනායකගෙ උග්‍ර ජාතිවාදී සිංහල පමණයි ප්‍රවේශය මගින් දෙමළා සමාජයීය වශයෙන් කොන් කිරීමේ සිට සිරිමා බණ්ඩාරනායකගේ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රමිතිකරණය හේතුවෙන් දෙමළාගේ සම අයිතිය කප්පාදු කිරීම දක්වා ඉතිහාසයකට දිවෙන මේ විරසකය ජේ.ආර්.ගේ ඒකාධිපති වියරුව ඉදිරියේ වඩාත් පුළුල් අන්තයකට ඇදී ගියා.
සිරිල් මැතිව් වැනි ජාතිවාදී ගහලයන් ලවා ආසියාවේ බුද්ධියේ සංකේතයක් වූ යාපනය පුස්තකාලය ගිනි තැබූ ජේ.ආර්. සිංහල මිනිසුන්ගේ මනස් කුරුවල් කරමින් සිය බලය තහවුරු කරගන්නට මග පාදා ගත්තේ රටම ලේ විලක් වන්නට ඉඩ හරිමිනුයි.
83 කළු ජූලිය නිර්මාණය වන්නට ඉඩහරමින්, රටම ගිනි ජාලාවක් වෙමින් දෙමළ සංහාරයක් සිදු වනතුරු කට පුක වසාගෙන උන් ජේ.ආර්. එකී ජාතිවාදී කලබල වලට කිසිසේත්ම සම්බන්ධ නැති ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හා නව සමසමාජ පක්ෂය ඊට වගකිවයුතු යැයි කියා තහනම් කොට, විශේෂයෙන් ජ.වි.පෙ. ගමන අඩාල නොකරන්නට ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන භූමිය මීට වඩා බොහෝ සෙයින් සුමට එකක් වන්නට ඉඩ තිබුණා.
මා සදාකාලිකව ජේ.ආර්. ප්‍රමුඛ එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා බද්ධ වෛරයෙන් පසුවන්නේත්, ඔහුට මෙන්ම රට ධවල භීෂණයෙන් විනාශ කළ ඔහුගේ අනුප්‍රප්තිකයාට පවා මිනි වළටත් හෙන ගහපන් කියා ප්‍රාර්ථනා කරන්නේත් බලලෝභයෙන් මත්වී රටක් විනාශ මුඛයට ඇද දමමින් දකුණේ විසූ දෙමළාත්, සිංහල තරුණ පරපම්පරාවකුත් සංහාරයට ලක් කළ නිසයි.
උතුරේ බිම් බෝම්බයකට හසු වූ හමුදා භටයින් 13 දෙනෙකුගේ මළ සිරුරු බොරැල්ලේ කනත්තේ ආදාහනය කිරීමට පියවර ගැනීමත් සමග මුදා හළ දෙමළාට අයත් දේපොළ මංකොල්ල කෑමේත්, දෙමළා අමුමුවේ පන පිටින් ගිනි තබා මරා දැමීමේත් අන්ත තිරිසන් සිංහල ජාතිවාදී ම්ලේච්ඡත්වය ගැන බොහෝ කතා කොට ඇති නිසා මේ අඳුරු දවස් වලට අදාළ මගේ මතකයන් වලට පොළා පනිමු.
මම තාමත් හිතන දෙයක් තමයි 83 කළු ජූලියට පෙර මැයි මාසෙදී පේරාදෙනිය සරසවිය තුළ දෙමළ සිසු විරෝධී නැගිටීමක් සිද්ධ වුණේ කොහොමද කියන එක. ඒක හුදු අහම්බයක් වුණත් ඒ පසුපස තියෙන්නෙ දේශපාලකයන් වැපිරූ අස්වැන්නම තමයි.
පේරාදෙනියෙ, විශේෂයෙන්ම අපි උගෙනගත් ඉංජිනේරු පීඨයෙ එකට එකක් ප්‍රමාණයක් වන්නට දෙමළ සිසුන් සිටියෙ කටුබැද්දට යන්න ඔවුන් උනන්දු වුණේ නැති නිසයි. කොළඹට වඩා පේරාදෙනියෙ සුන්දර පරිසරය වගේම ආරක්ෂාවත් ඊට හේතු වෙන්න ඇති .
කෙමෙන් කෙමෙන් කටකතා පැතිරෙද්දි ඇරඹි මේ විරෝධයට පාදක වූ කාරණා මට මතක නැතත් එක් රාත්‍රියක දෙමළුන් පළවා හැරීමේ කුමන්ත්‍රණය ආරම්භ වූ බව නම් මතකයි. (ඉතිහාසයේ බොහෝ සියුම් තැන් මතක තියෙන "රසිකොලොජිස්ට්" http://rasikalogy.blogspot.com මේ ගැන කොමෙන්ට් එකක් විදිහට හරි ඌනපූරණයක් සපයනව නම් කැමතියි.)
අප එවකට නේවාසිකව සිටියේ අක්බාර්-නෙල් නේවාසිකාගාරයේයි.(මගේ 'තිරිසන් රාත්‍රිය' කෙටිකතාවේ සඳහන් අබිසරුලියක රැගෙන ආවේද මේ නේවාසිකාගාරයේම New wing කොටසේ බිම් මාලයටම තමයි.)
සරසවියේ වූ දෙමළ සිසුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකු නේවාසිකව සිටියේද අක්බාර්-නෙල් නේවාසිකාගාරයේයි.
ඒ කුරිරු රාත්‍රියේ සරසවි බිම දෙමළ සිසුන් වෙත ප්‍රහාර එල්ල කරන්නට පටන් ගත් ජාතිවාදයේ උන්මාදයෙන් පෙළුණු පිරිසක් ගල්, මුගුරු රැගෙන මහවැලි ගඟ මතින් වැටී ඇති පාලම තරණය කොට පැමිණෙමින් සිටින බව දැනගත් මොහොතේ සහෝදර දෙමළ සිසුන්ව දිවි හිමියෙන් ආරක්ෂා කරන්නට අප තීරණය කළා.
දැන් ඕස්ට්‍රේලියාවේ වෙසෙන බක්කා, ගල් කොල්ලා, ලෝකයා, ගොම්බෙට්ටා, නාකියා, බුරියා, ගෙලිඔය හැන්ඩියා, අන්දරේ, කොඩ්ඩා, චොප්පයා, බැලුමා, කුරුම්බයා, ජල ජෝනා, බූවා මෙන්ම අමෙරිකාවේ වෙසෙන වොෂියා, බෙලෙක්කයා, කිච පොර, ලයියා හා ඉන්දරේ ද, කැනඩාවේ වෙසෙන සීයා, ගලා, බඩු සේරා හා කෑමදාස ද, එංගලන්තයේ වෙසෙන පූසා ද, මවිබිමේ තවමත් වෙසෙන මැක්කා, පිස්ටන්, අලිබඩා, ඩබලා, ඩොන් ඩොන්, පක්ෂියා, හම්බයා, හරක් බංඩා, බක්කරේ, පොන්ටූන්, ලුබ්බා, වැලා, හප්පා, තට්ටයා ඇතුළු මගේ බැචාලා සමග මැද පෙරදිග කට්ට කන ඉබ්බා, ජිල්බු, පොල්කට්ටා, වැල් සිරා, ජැකා මෙන්ම නොකී කතා ලියන කවිරාජ් වන මා ඇතුළු නම් සඳහන් නොවූ තවත් සත්ත්ව සමූහයක් මේ පිරිසට අයත් වුණා.
උණ්ඩෙට උණ්ඩෙ, කඩුවට කඩුව, පොල්ලට පොල්ල, ගල් ගෙඩියට ගල්ගෙඩිය යන න්‍යායට අනුව අපි අතට අහුවුණ ලී, යකඩ පොලු, ගල් ගෙඩි අතට ගෙන සූදානම් වුණේ ප්‍රහාරය දියත් කරන මැර සිසුවන්ව පළවා හරින්නටයි.
අපේ සූදානම ගැන අභ්‍යන්තරයෙන්ම කරුණු දැනගත් ප්‍රහාරකයන් මගදිම පල්ලං බැස ගොස් තිබුණේ දෙමළුන්ට පුක දෙන සිංහල හැතිකරේට හොම්බෙන් යන්න වැඩක් දෙන්න පසුව එන බව සපථ කරමින්.
එළිවන තුරු මර බියෙන් ගැහෙමින් සිටි දෙමළ සගයින් ආරක්ෂා කළ අප, අතේ වියදමට අවශ්‍ය මුදල් සම්මාදම් කොට දී කුරුණෑගල දක්වා ආරක්ෂාව සලසමින් දෙමළ සිසු සිසුවියන්ව යාල් දේවී දුම්‍ රියෙන් ගම් බිම් කරා පිටත් කොට යැව්වා.
ගඟෙන් අනෙක් පැත්තේ විද්‍යා, කලා, වෛද්‍ය සිසුන් සමහරෙකු ජාතිය දෙමළ වීම නිසාම ශාරීරික ප්‍රහාර වලට ලක් වී තිබුණා.
මේ නිහීන සංහාරය අවසානයේ විද්‍යා පීඨයේ තුසිල් නමැති උග්‍ර සිංහල ජාතිවාදියා දුටුගැමුණු ලෙස අභිෂේක ලබද්දී, අපේ බැචා වූ දෙමළුන් ආරක්ෂා කරන්නට කැප වුණ තට්ට ජයන්තට එළාර නම පට බැඳුණා.
ඒ සමගම මීට සම්බන්ධ නැති එහෙත් අපේ සරසවි ජීවිතයට දැඩි බලපෑමක් එල්ල කළ සිද්ධියක් සිදු වුණා.
සරසවි ශිෂ්‍ය සභා නිලවරණයෙන් විශිෂ්ට ජයක් අත් කරගත් ජ.වි.පෙ. අනුබද්ධ සමාජවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ ජයග්‍රාහී පෙළපාලියට යූ.ඇන්. පී නිල ශිෂ්‍ය අංශය වූ සමවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ මැර සිසුන් සැඟවී සිට මාරාන්තික ප්‍රහාරයක් එල්ල කළා.
නොම්මර එකේ ඒකාධිපතියෙකු වූ ජනාධිපති ජේ.ආර්. ගේ අන්තේවාසික නියෝජිතයා වූ උපකුලපති පණඩිතරත්න මේ සිද්ධිය සොයා බැලීමට උදලාගම කොමිසම පත් කළා.
විහිළු සහගත කොමිසමේ තීරණය වූයේ ප්‍රහාරයට ලක් වූ සිසුන්ගේ පංති තහනම් කිරීමයි. ප්‍රහාරකයින් නිරුපද්‍රිතව සරසවි බිම සැරිසරද්දී පොදු ශිෂ්‍යයින් පිකටිං, පෙළපාලි, සංකේත පංති වර්ජන හරහා උපවාසයකට යොමු වුණේ පාලකයින්ට සාධාරණය ඉටු කරන ලෙස බලපෑම් කිරීමටයි.
අනතුරුව ඇති වූ මාරාන්තික උපවාසයත්, මහාචාර්ය ඩයස් ප්‍රාණ ඇපකරුවෙකු ලෙස රඳවා තබා ගැනීමත්, අප විභාගය ලියමින් සිටියදී රහස් පොලිස් අත්ඩංගුවට පත් වීමත් ගැන "නොකී කතා" ලෙස කොලම් ස්වරූපයෙන් ලියැවී එළි දුටු මුද්‍රිත පොතේ සඳහන් කොට ඇති නිසා මා ඒ ගැන මෙහි ලියන්නේ නැහැ.
මේ ප්‍රාණ ඇපකාර සිද්ධියෙන් පසු අප අත් අඩංගුවට පත් වීමෙන් බේරී සිටීම සඳහා අනත්‍රස්දාන වන්නට තීරණය කළා.
ඒ අනුව හඳුනාගන්ට නොහැකි වන ලෙස පර්ථසාරතී කට් එක යනුවෙන් නම් තබා මගේ හිස මුඩු කළේ දැන් අමෙරිකාවේ වෙසෙන විජය කුමාරතුංග ලෝලියෙකු වූ වොෂියා බව මතකයි. (පර්ථසාරතී යනු එවකට සාම සාකච්ඡා සඳහා පැමිණි ඉදියානු නියෝජිතයායි. ඔහු සිටියේ හිස මුඩු කොට ගෙනයි. වොෂියා කියා නම පටබැඳුණේ තැන නොතැන නොබලා ජංගි වොෂ් කිරීමට තිබුණ දක්ෂතාව නිසයි.)
මා කෙලින්ම පළා ගොස් සැඟවුණේ පස්සරින් එයා හිඟුරුකඩුවේ පිහිටි චොප්පයාගේ හද්ද පිටිසර කැලෑබද නිවසේයි. ගුරු සේවයේ නියුතු දෙමාපියන් නිසා ගමේ ඔහුට තිබුණේ ඉහළ පිළිගැනීමක්.
පුතා....කැමති දවසක් නවතින්න. අපිටත් හොඳයි පාළුව යන්නත් එක්ක... කියා රත්නායක ගුරු මෑණියන් පැවසුවත් මට මතක් වුණේ, හැම වේලටම පතෝල වලින් හදන ව්‍යාංජන තමයි කන්න වෙන්නෙ කියා එන්නට කලිං චොප්පෙ කියූ කතාවයි. (ඉදිරියට චොප්පෙගේ "නොකී කතා" ලියද්දි ඔය පතෝල කතාව ලියන්නම්)
කෙසේ වුවද රසමසවුලෙන් සප්පායම් වෙමින්, ඇළේ දොලේ නාමින් මේ හද්ද කැලේදී රහස් පොලිසිය කිසිසේත්ම හසුවන්නේ නැති බවට සිතේ ඇති වුණ සහනය එක්ක සති කීපයක් මා හිඟුරුකඩුවේම නැවතී සිටියා.
මා හිඟුරුකඩුවේ සිට යළි මහනුවර නවාතැනට එන්නට පිටත් වුණ් කළු ජූලියේ සංහාරය ආරම්භ වූ බව දැනගෙනද, නැත්නම් නොදැනමදැයි මට මතක නැහැ.
කෙසේ වුවද මා පස්සර සිට පැමිණ එක් රැයක් බදුලුලේ ඩබලාගේ නිවසේ ගත කළ බව නම් මතකයි. ඒ දවස් වෙනකොට බදුල්ල අපට ගෙදර වගේ. හිතුණ ගමන් night mail train එකට නැග්ගා. බදුලු ගියා. ඇයි බැචාල, බැචීලම කී දෙනෙක් නං බදුල්ලෙන් කැම්පස් ඇවිත් හිටිය කියලද....
කෝච්චියට ඉතිං ටිකට් ගන්න එකක් කියලයැ. බාප්පල පැන්නොත් දුවන්න හොඳට හයිය තිබුණනෙ.
ඉතිං ඩබලාගෙ නිවස මට ආගන්තුක වුණේ නැහැ. ඒත් රෑ සෝමපානය හෙම කරල නින්දට ගියාට කිසියම් කළබලයක් ගැන දැනගන්න ලැබුණා. ඒත් ජාත්‍යාලයට මුවා වී ගෙවල්, වෙළෙඳසැල් මංකොල්ල කෑමේත්, දෙමළුන්ට ප්‍රහාර ළුල්ල කරමින් මරා දැමීමේත් තිරිසන් ක්‍රියාවලියක් සිදුවෙන බව දැනගත්තේ එළිය වැටුණට පස්සෙයි.
මා උදේ පාන්දරින් දුම්රියපොළට යද්දීත් තැනින් තැන කඩසාප්පු ගිනිගෙන දැවෙමින් තිබුණා. නගරය තරමක පාළු බවක් ඉසිලුවා.
ඒත් තත්ත්වයේ දරුණුකම වැටහුණේ මහනුවරට ගියාට පස්සේයි.
දුම්රියපොළේ සිට අනිවත්ත බසය නවතන ඔරලෝසු කණුව දෙසට යන අතරතුර ගිනි තබා තිබූ වාහනත්, කඩ පේළිත් කියාපෑවේ සිදුවෙමින් පවතින හා සිදුවන්නට යන විනාශයේ තරමයි.
මේ මිනිසුන් කොතරම් අන්තනෝමතික ලෙස මංකොල්ල කෑවේද යත් නිවසේ හරිහමන් වැසිකිළියක් හෝ නොමැතිවුන් කොමඩ් පවා කර තබාගෙන ගෙවල් වල ගෙන ගියා.
නගරයේ සිට මදක් දුර වුණත් අනිවත්තට යන්න සිද්ධ වුණේ පා ගමනින්මයි. බස් ධාවනය නොවුණා පමණක් නොව ඒ සන්ධ්‍යා යාමයේ පාරේ වාහනයක් පවා ගියේ ඉඳහිට.
අනිවත්තේ නවාතැනට යද්දී එතන ලොකු ප්‍රශ්නයක්. අපි නැවතී උන්නේ කොළඹට කුරුඳුවත්ත වැනි මහනුවර තදාසන්නයේ පිහිටි යමක් කමක් තියෙන පිරිස් ජීවත් වූ අනිවත්තේයි. ඒ මහාචාර්යවරයෙකු වූ තමන්ගේ පියා අධ්‍යයන නිවාඩු මත විදෙස් ගතවී සිටි හෙයින් තමන්ගේ තනි නොතනියටත් එක්ක නිවසේ හිතවත් බැචාලා නවතාගන්න වැල්සිරා තීරණය කළ නිසයි.
මේ නිවස පිටුපස සිටියේ නගරයේ ව්‍යාපාර පවත්වා ගෙන යන ධනවත් දෙමළ පවුලක්. ඔවුන් සිය නිවසට ප්‍රහාරයක් එල්ල වෙතැයි බියට පත්වී සිටියා.
එදින රාත්‍රිය පරෙස්සමින් ගෙවා දමා පසුදා පාන්දරින්ම මේ පවුලේ අය මුල්ගම්පොළ පිහිටි ඔවුන්ගේ ඥාතීන් වෙසෙන වඩාත් ආරක්ෂිත තැනකට රැගෙන යන්න අපි එකඟ වුණා.
ඒ අනුව පසුදා ඔවුන්ගේ වාහනයේ ඉදිරිපසත්, පසුපස ආසනවල දෙපසත් සිංහල අපි වාඩි වී ඔවුන් මැදි කොට ගෙන යන්නට තීරණය කළේ විශාල අවදානමක් බාර ගනිමින්. අප එසේ රැකවල් ලාගෙන යන්නට තීරණය කළේ ජාත්‍යාලකාරයින් වාහන නවතා "බාල්දිය" කියන්නැයි අණ කොට "වාල්දිය" කියූ පමණින් මුගුරු ප්‍රහාර දෙන්නට මග දෙපස රැඳී ඉන්නා බව අප දැන සිටි නිසයි.
එය එලෙසම සිද්ධ වුණා.
අප ගිය කාරය කඩු, පොලු ගත් කණ්ඩායමක් නවැත්තුවා. වීදුරු පහත් කොට අපි සිංහලෙන් කතා කළා. "බාල්දිය" කියන්න ඕනෙදැයි වොෂී ඇහුවා. "නැහැ. අපි හොයන්නෙ දෙමළු....ඕකුන්ව කම්බස් කරන්න ඕනැ" තග් නායකයා කිව්වා.
"ඔව්....අයියා...ඕකුන් කම්බස් කරල කෑලිවලට කපන්න ඕනෑ..." අපිත් එකඟ වුණා. "හරි...මල්ලිල යන්න. අපි රැකල අල්ල ගන්නම්..."
වාහනේ පිටත් වුණා. අප අතර මැදි වී සිටි උඩහ ගෙදර දෙමළ ජාතික රූමත් නෝනා දියෙන් ගොඩ දාපු මාළුවෙක් වගේ ගැහෙනවා.
"ඔව්....අයියා...ඕකුන් කම්බස් කරල කෑලිවලට කපන්න ඕනෑ..." කියල අපි කිව්ව එක ඇය කොහොම තේරුම් ගන්න ඇද්ද.....
ඒ අල්ලපනල්ලෙම මගේ අලුත් නවකතාව වන "දඩ කදවුර" වර්ණසංයෝජනයත් ළඟා වුණා. පිටු හාරසීයක් අකුරෙන් අකුර සෝදුපත් බලනව කියන්නෙ ඔළුව මංඤ්ඤං වෙන වැඩක්.
"විල්ලරවාඩිය" නවකතාවෙ දෝෂ ගණනාවක් තිබුණ නිසා මේ පොතේ අක්ෂර වින්‍යාසය සහ නොගැලපීම් ගැන වඩාත් සැළකිලිමත් වුණා. තුන් දෙනෙක් සෝදුපත් බලලත් එකිනෙකා නොදුටු අඩුපාඩු අනෙකා දැකල තිබුණ. මගේ පොතක් මුල් වතාවට සියුම් අඩුපාඩු පවා දකින ඇසක් හා විචාර බුද්ධියක් තියෙන කෙනෙකු අතින් හොඳ සංස්කරණයකට ලක් වුණා කියන පහන් හැඟීම දැනෙනව.
ජූලි මාසෙ කිව්ව ගමන් මුලින්ම මගෙ මතකෙට එන්නෙ කළු ජූලිය. 1983 වසරෙ මුළු රටම ගිනිගත් කළු ජූලිය. ජූලි මාසෙ ලියවෙන අවසන් නොකී කතාවට කළු ජූලියේ අඳුරු මතක කීපයක් එක් කරන්න හිතුවෙ ඒ නිසයි.
සිංහලයා විසින් තමන් සමග සහජීවනයෙන් වෙසෙමින් සිටි දෙමළාව තිරශ්චීන ලෙස අමු අමුවේ මහ මග ඝාතනය කරනු දකින්නට තරම් අපි අවාසනාවන්ත වුණා.
රටට සම්පතක් වූ, නිදහස් අධ්‍යාපනයේ දායාද වූ දෙමළ ජාතික වෘත්තීයවේදීන් හා ප්‍රාමාණිකයින් රැසක් සදහටම මව්බිම හැරදා යන්නට මේ අමන මරිමෝඩ ක්‍රියාපිළිවෙත හේතු වුණා.
තමන්ට අසනීපයකට ප්‍රතිකාර කළ, ගමේ ඩිස්පැන්සරියක් දමා ගෙන සිටි දොස්තරමහත්තයා දෙමළ වීම හේතුවෙන් පණ පිටින් පුළුස්සා මරා දමන්නට තරම් ඉහ වහා ගිය ම්ලේච්ඡ ජාතිවාදයක් සිංහලයාගේ මනසේ ජනිත කළේ කවුද....?
මා කෙලින්ම ඇඟිල්ල දිගු කරන්නේ අවස්ථාවාදී, බලලෝභී දේශපාලකයාටයි.
56 බණ්ඩාරනායකගෙ උග්‍ර ජාතිවාදී සිංහල පමණයි ප්‍රවේශය මගින් දෙමළා සමාජයීය වශයෙන් කොන් කිරීමේ සිට සිරිමා බණ්ඩාරනායකගේ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රමිතිකරණය හේතුවෙන් දෙමළාගේ සම අයිතිය කප්පාදු කිරීම දක්වා ඉතිහාසයකට දිවෙන මේ විරසකය ජේ.ආර්.ගේ ඒකාධිපති වියරුව ඉදිරියේ වඩාත් පුළුල් අන්තයකට ඇදී ගියා.
සිරිල් මැතිව් වැනි ජාතිවාදී ගහලයන් ලවා ආසියාවේ බුද්ධියේ සංකේතයක් වූ යාපනය පුස්තකාලය ගිනි තැබූ ජේ.ආර්. සිංහල මිනිසුන්ගේ මනස් කුරුවල් කරමින් සිය බලය තහවුරු කරගන්නට මග පාදා ගත්තේ රටම ලේ විලක් වන්නට ඉඩ හරිමිනුයි.
83 කළු ජූලිය නිර්මාණය වන්නට ඉඩහරමින්, රටම ගිනි ජාලාවක් වෙමින් දෙමළ සංහාරයක් සිදු වනතුරු කට පුක වසාගෙන උන් ජේ.ආර්. එකී ජාතිවාදී කලබල වලට කිසිසේත්ම සම්බන්ධ නැති ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හා නව සමසමාජ පක්ෂය ඊට වගකිවයුතු යැයි කියා තහනම් කොට, විශේෂයෙන් ජ.වි.පෙ. ගමන අඩාල නොකරන්නට ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන භූමිය මීට වඩා බොහෝ සෙයින් සුමට එකක් වන්නට ඉඩ තිබුණා.
මා සදාකාලිකව ජේ.ආර්. ප්‍රමුඛ එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා බද්ධ වෛරයෙන් පසුවන්නේත්, ඔහුට මෙන්ම රට ධවල භීෂණයෙන් විනාශ කළ ඔහුගේ අනුප්‍රප්තිකයාට පවා මිනි වළටත් හෙන ගහපන් කියා ප්‍රාර්ථනා කරන්නේත් බලලෝභයෙන් මත්වී රටක් විනාශ මුඛයට ඇද දමමින් දකුණේ විසූ දෙමළාත්, සිංහල තරුණ පරපම්පරාවකුත් සංහාරයට ලක් කළ නිසයි.
උතුරේ බිම් බෝම්බයකට හසු වූ හමුදා භටයින් 13 දෙනෙකුගේ මළ සිරුරු බොරැල්ලේ කනත්තේ ආදාහනය කිරීමට පියවර ගැනීමත් සමග මුදා හළ දෙමළාට අයත් දේපොළ මංකොල්ල කෑමේත්, දෙමළා අමුමුවේ පන පිටින් ගිනි තබා මරා දැමීමේත් අන්ත තිරිසන් සිංහල ජාතිවාදී ම්ලේච්ඡත්වය ගැන බොහෝ කතා කොට ඇති නිසා මේ අඳුරු දවස් වලට අදාළ මගේ මතකයන් වලට පොළා පනිමු.
මම තාමත් හිතන දෙයක් තමයි 83 කළු ජූලියට පෙර මැයි මාසෙදී පේරාදෙනිය සරසවිය තුළ දෙමළ සිසු විරෝධී නැගිටීමක් සිද්ධ වුණේ කොහොමද කියන එක. ඒක හුදු අහම්බයක් වුණත් ඒ පසුපස තියෙන්නෙ දේශපාලකයන් වැපිරූ අස්වැන්නම තමයි.
පේරාදෙනියෙ, විශේෂයෙන්ම අපි උගෙනගත් ඉංජිනේරු පීඨයෙ එකට එකක් ප්‍රමාණයක් වන්නට දෙමළ සිසුන් සිටියෙ කටුබැද්දට යන්න ඔවුන් උනන්දු වුණේ නැති නිසයි. කොළඹට වඩා පේරාදෙනියෙ සුන්දර පරිසරය වගේම ආරක්ෂාවත් ඊට හේතු වෙන්න ඇති .
කෙමෙන් කෙමෙන් කටකතා පැතිරෙද්දි ඇරඹි මේ විරෝධයට පාදක වූ කාරණා මට මතක නැතත් එක් රාත්‍රියක දෙමළුන් පළවා හැරීමේ කුමන්ත්‍රණය ආරම්භ වූ බව නම් මතකයි. (ඉතිහාසයේ බොහෝ සියුම් තැන් මතක තියෙන "රසිකොලොජිස්ට්" http://rasikalogy.blogspot.com මේ ගැන කොමෙන්ට් එකක් විදිහට හරි ඌනපූරණයක් සපයනව නම් කැමතියි.)
අප එවකට නේවාසිකව සිටියේ අක්බාර්-නෙල් නේවාසිකාගාරයේයි.(මගේ 'තිරිසන් රාත්‍රිය' කෙටිකතාවේ සඳහන් අබිසරුලියක රැගෙන ආවේද මේ නේවාසිකාගාරයේම New wing කොටසේ බිම් මාලයටම තමයි.)
සරසවියේ වූ දෙමළ සිසුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකු නේවාසිකව සිටියේද අක්බාර්-නෙල් නේවාසිකාගාරයේයි.
ඒ කුරිරු රාත්‍රියේ සරසවි බිම දෙමළ සිසුන් වෙත ප්‍රහාර එල්ල කරන්නට පටන් ගත් ජාතිවාදයේ උන්මාදයෙන් පෙළුණු පිරිසක් ගල්, මුගුරු රැගෙන මහවැලි ගඟ මතින් වැටී ඇති පාලම තරණය කොට පැමිණෙමින් සිටින බව දැනගත් මොහොතේ සහෝදර දෙමළ සිසුන්ව දිවි හිමියෙන් ආරක්ෂා කරන්නට අප තීරණය කළා.
දැන් ඕස්ට්‍රේලියාවේ වෙසෙන බක්කා, ගල් කොල්ලා, ලෝකයා, ගොම්බෙට්ටා, නාකියා, බුරියා, ගෙලිඔය හැන්ඩියා, අන්දරේ, කොඩ්ඩා, චොප්පයා, බැලුමා, කුරුම්බයා, ජල ජෝනා, බූවා මෙන්ම අමෙරිකාවේ වෙසෙන වොෂියා, බෙලෙක්කයා, කිච පොර, ලයියා හා ඉන්දරේ ද, කැනඩාවේ වෙසෙන සීයා, ගලා, බඩු සේරා හා කෑමදාස ද, එංගලන්තයේ වෙසෙන පූසා ද, මවිබිමේ තවමත් වෙසෙන මැක්කා, පිස්ටන්, අලිබඩා, ඩබලා, ඩොන් ඩොන්, පක්ෂියා, හම්බයා, හරක් බංඩා, බක්කරේ, පොන්ටූන්, ලුබ්බා, වැලා, හප්පා, තට්ටයා ඇතුළු මගේ බැචාලා සමග මැද පෙරදිග කට්ට කන ඉබ්බා, ජිල්බු, පොල්කට්ටා, වැල් සිරා, ජැකා මෙන්ම නොකී කතා ලියන කවිරාජ් වන මා ඇතුළු නම් සඳහන් නොවූ තවත් සත්ත්ව සමූහයක් මේ පිරිසට අයත් වුණා.
උණ්ඩෙට උණ්ඩෙ, කඩුවට කඩුව, පොල්ලට පොල්ල, ගල් ගෙඩියට ගල්ගෙඩිය යන න්‍යායට අනුව අපි අතට අහුවුණ ලී, යකඩ පොලු, ගල් ගෙඩි අතට ගෙන සූදානම් වුණේ ප්‍රහාරය දියත් කරන මැර සිසුවන්ව පළවා හරින්නටයි.
අපේ සූදානම ගැන අභ්‍යන්තරයෙන්ම කරුණු දැනගත් ප්‍රහාරකයන් මගදිම පල්ලං බැස ගොස් තිබුණේ දෙමළුන්ට පුක දෙන සිංහල හැතිකරේට හොම්බෙන් යන්න වැඩක් දෙන්න පසුව එන බව සපථ කරමින්.
එළිවන තුරු මර බියෙන් ගැහෙමින් සිටි දෙමළ සගයින් ආරක්ෂා කළ අප, අතේ වියදමට අවශ්‍ය මුදල් සම්මාදම් කොට දී කුරුණෑගල දක්වා ආරක්ෂාව සලසමින් දෙමළ සිසු සිසුවියන්ව යාල් දේවී දුම්‍ රියෙන් ගම් බිම් කරා පිටත් කොට යැව්වා.
ගඟෙන් අනෙක් පැත්තේ විද්‍යා, කලා, වෛද්‍ය සිසුන් සමහරෙකු ජාතිය දෙමළ වීම නිසාම ශාරීරික ප්‍රහාර වලට ලක් වී තිබුණා.
මේ නිහීන සංහාරය අවසානයේ විද්‍යා පීඨයේ තුසිල් නමැති උග්‍ර සිංහල ජාතිවාදියා දුටුගැමුණු ලෙස අභිෂේක ලබද්දී, අපේ බැචා වූ දෙමළුන් ආරක්ෂා කරන්නට කැප වුණ තට්ට ජයන්තට එළාර නම පට බැඳුණා.
ඒ සමගම මීට සම්බන්ධ නැති එහෙත් අපේ සරසවි ජීවිතයට දැඩි බලපෑමක් එල්ල කළ සිද්ධියක් සිදු වුණා.
සරසවි ශිෂ්‍ය සභා නිලවරණයෙන් විශිෂ්ට ජයක් අත් කරගත් ජ.වි.පෙ. අනුබද්ධ සමාජවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ ජයග්‍රාහී පෙළපාලියට යූ.ඇන්. පී නිල ශිෂ්‍ය අංශය වූ සමවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ මැර සිසුන් සැඟවී සිට මාරාන්තික ප්‍රහාරයක් එල්ල කළා.
නොම්මර එකේ ඒකාධිපතියෙකු වූ ජනාධිපති ජේ.ආර්. ගේ අන්තේවාසික නියෝජිතයා වූ උපකුලපති පණඩිතරත්න මේ සිද්ධිය සොයා බැලීමට උදලාගම කොමිසම පත් කළා.
විහිළු සහගත කොමිසමේ තීරණය වූයේ ප්‍රහාරයට ලක් වූ සිසුන්ගේ පංති තහනම් කිරීමයි. ප්‍රහාරකයින් නිරුපද්‍රිතව සරසවි බිම සැරිසරද්දී පොදු ශිෂ්‍යයින් පිකටිං, පෙළපාලි, සංකේත පංති වර්ජන හරහා උපවාසයකට යොමු වුණේ පාලකයින්ට සාධාරණය ඉටු කරන ලෙස බලපෑම් කිරීමටයි.
අනතුරුව ඇති වූ මාරාන්තික උපවාසයත්, මහාචාර්ය ඩයස් ප්‍රාණ ඇපකරුවෙකු ලෙස රඳවා තබා ගැනීමත්, අප විභාගය ලියමින් සිටියදී රහස් පොලිස් අත්ඩංගුවට පත් වීමත් ගැන "නොකී කතා" ලෙස කොලම් ස්වරූපයෙන් ලියැවී එළි දුටු මුද්‍රිත පොතේ සඳහන් කොට ඇති නිසා මා ඒ ගැන මෙහි ලියන්නේ නැහැ.
මේ ප්‍රාණ ඇපකාර සිද්ධියෙන් පසු අප අත් අඩංගුවට පත් වීමෙන් බේරී සිටීම සඳහා අනත්‍රස්දාන වන්නට තීරණය කළා.
ඒ අනුව හඳුනාගන්ට නොහැකි වන ලෙස පර්ථසාරතී කට් එක යනුවෙන් නම් තබා මගේ හිස මුඩු කළේ දැන් අමෙරිකාවේ වෙසෙන විජය කුමාරතුංග ලෝලියෙකු වූ වොෂියා බව මතකයි. (පර්ථසාරතී යනු එවකට සාම සාකච්ඡා සඳහා පැමිණි ඉදියානු නියෝජිතයායි. ඔහු සිටියේ හිස මුඩු කොට ගෙනයි. වොෂියා කියා නම පටබැඳුණේ තැන නොතැන නොබලා ජංගි වොෂ් කිරීමට තිබුණ දක්ෂතාව නිසයි.)
මා කෙලින්ම පළා ගොස් සැඟවුණේ පස්සරින් එයා හිඟුරුකඩුවේ පිහිටි චොප්පයාගේ හද්ද පිටිසර කැලෑබද නිවසේයි. ගුරු සේවයේ නියුතු දෙමාපියන් නිසා ගමේ ඔහුට තිබුණේ ඉහළ පිළිගැනීමක්.
පුතා....කැමති දවසක් නවතින්න. අපිටත් හොඳයි පාළුව යන්නත් එක්ක... කියා රත්නායක ගුරු මෑණියන් පැවසුවත් මට මතක් වුණේ, හැම වේලටම පතෝල වලින් හදන ව්‍යාංජන තමයි කන්න වෙන්නෙ කියා එන්නට කලිං චොප්පෙ කියූ කතාවයි. (ඉදිරියට චොප්පෙගේ "නොකී කතා" ලියද්දි ඔය පතෝල කතාව ලියන්නම්)
කෙසේ වුවද රසමසවුලෙන් සප්පායම් වෙමින්, ඇළේ දොලේ නාමින් මේ හද්ද කැලේදී රහස් පොලිසිය කිසිසේත්ම හසුවන්නේ නැති බවට සිතේ ඇති වුණ සහනය එක්ක සති කීපයක් මා හිඟුරුකඩුවේම නැවතී සිටියා.
මා හිඟුරුකඩුවේ සිට යළි මහනුවර නවාතැනට එන්නට පිටත් වුණ් කළු ජූලියේ සංහාරය ආරම්භ වූ බව දැනගෙනද, නැත්නම් නොදැනමදැයි මට මතක නැහැ.
කෙසේ වුවද මා පස්සර සිට පැමිණ එක් රැයක් බදුලුලේ ඩබලාගේ නිවසේ ගත කළ බව නම් මතකයි. ඒ දවස් වෙනකොට බදුල්ල අපට ගෙදර වගේ. හිතුණ ගමන් night mail train එකට නැග්ගා. බදුලු ගියා. ඇයි බැචාල, බැචීලම කී දෙනෙක් නං බදුල්ලෙන් කැම්පස් ඇවිත් හිටිය කියලද....
කෝච්චියට ඉතිං ටිකට් ගන්න එකක් කියලයැ. බාප්පල පැන්නොත් දුවන්න හොඳට හයිය තිබුණනෙ.
ඉතිං ඩබලාගෙ නිවස මට ආගන්තුක වුණේ නැහැ. ඒත් රෑ සෝමපානය හෙම කරල නින්දට ගියාට කිසියම් කළබලයක් ගැන දැනගන්න ලැබුණා. ඒත් ජාත්‍යාලයට මුවා වී ගෙවල්, වෙළෙඳසැල් මංකොල්ල කෑමේත්, දෙමළුන්ට ප්‍රහාර ළුල්ල කරමින් මරා දැමීමේත් තිරිසන් ක්‍රියාවලියක් සිදුවෙන බව දැනගත්තේ එළිය වැටුණට පස්සෙයි.
මා උදේ පාන්දරින් දුම්රියපොළට යද්දීත් තැනින් තැන කඩසාප්පු ගිනිගෙන දැවෙමින් තිබුණා. නගරය තරමක පාළු බවක් ඉසිලුවා.
ඒත් තත්ත්වයේ දරුණුකම වැටහුණේ මහනුවරට ගියාට පස්සේයි.
දුම්රියපොළේ සිට අනිවත්ත බසය නවතන ඔරලෝසු කණුව දෙසට යන අතරතුර ගිනි තබා තිබූ වාහනත්, කඩ පේළිත් කියාපෑවේ සිදුවෙමින් පවතින හා සිදුවන්නට යන විනාශයේ තරමයි.
මේ මිනිසුන් කොතරම් අන්තනෝමතික ලෙස මංකොල්ල කෑවේද යත් නිවසේ හරිහමන් වැසිකිළියක් හෝ නොමැතිවුන් කොමඩ් පවා කර තබාගෙන ගෙවල් වල ගෙන ගියා.
නගරයේ සිට මදක් දුර වුණත් අනිවත්තට යන්න සිද්ධ වුණේ පා ගමනින්මයි. බස් ධාවනය නොවුණා පමණක් නොව ඒ සන්ධ්‍යා යාමයේ පාරේ වාහනයක් පවා ගියේ ඉඳහිට.
අනිවත්තේ නවාතැනට යද්දී එතන ලොකු ප්‍රශ්නයක්. අපි නැවතී උන්නේ කොළඹට කුරුඳුවත්ත වැනි මහනුවර තදාසන්නයේ පිහිටි යමක් කමක් තියෙන පිරිස් ජීවත් වූ අනිවත්තේයි. ඒ මහාචාර්යවරයෙකු වූ තමන්ගේ පියා අධ්‍යයන නිවාඩු මත විදෙස් ගතවී සිටි හෙයින් තමන්ගේ තනි නොතනියටත් එක්ක නිවසේ හිතවත් බැචාලා නවතාගන්න වැල්සිරා තීරණය කළ නිසයි.
මේ නිවස පිටුපස සිටියේ නගරයේ ව්‍යාපාර පවත්වා ගෙන යන ධනවත් දෙමළ පවුලක්. ඔවුන් සිය නිවසට ප්‍රහාරයක් එල්ල වෙතැයි බියට පත්වී සිටියා.
එදින රාත්‍රිය පරෙස්සමින් ගෙවා දමා පසුදා පාන්දරින්ම මේ පවුලේ අය මුල්ගම්පොළ පිහිටි ඔවුන්ගේ ඥාතීන් වෙසෙන වඩාත් ආරක්ෂිත තැනකට රැගෙන යන්න අපි එකඟ වුණා.
ඒ අනුව පසුදා ඔවුන්ගේ වාහනයේ ඉදිරිපසත්, පසුපස ආසනවල දෙපසත් සිංහල අපි වාඩි වී ඔවුන් මැදි කොට ගෙන යන්නට තීරණය කළේ විශාල අවදානමක් බාර ගනිමින්. අප එසේ රැකවල් ලාගෙන යන්නට තීරණය කළේ ජාත්‍යාලකාරයින් වාහන නවතා "බාල්දිය" කියන්නැයි අණ කොට "වාල්දිය" කියූ පමණින් මුගුරු ප්‍රහාර දෙන්නට මග දෙපස රැඳී ඉන්නා බව අප දැන සිටි නිසයි.
එය එලෙසම සිද්ධ වුණා.
අප ගිය කාරය කඩු, පොලු ගත් කණ්ඩායමක් නවැත්තුවා. වීදුරු පහත් කොට අපි සිංහලෙන් කතා කළා. "බාල්දිය" කියන්න ඕනෙදැයි වොෂී ඇහුවා. "නැහැ. අපි හොයන්නෙ දෙමළු....ඕකුන්ව කම්බස් කරන්න ඕනැ" තග් නායකයා කිව්වා.
"ඔව්....අයියා...ඕකුන් කම්බස් කරල කෑලිවලට කපන්න ඕනෑ..." අපිත් එකඟ වුණා. "හරි...මල්ලිල යන්න. අපි රැකල අල්ල ගන්නම්..."
වාහනේ පිටත් වුණා. අප අතර මැදි වී සිටි උඩහ ගෙදර දෙමළ ජාතික රූමත් නෝනා දියෙන් ගොඩ දාපු මාළුවෙක් වගේ ගැහෙනවා.
"ඔව්....අයියා...ඕකුන් කම්බස් කරල කෑලිවලට කපන්න ඕනෑ..." කියල අපි කිව්ව එක ඇය කොහොම තේරුම් ගන්න ඇද්ද.....
